OLIMPIADA W LUBLINIE 1969

1279

Wiele osób może dziś już nie pamiętać, że Polska była gospodarzem nie jednej olimpiady szachowej (o VI Olimpiadzie Warszawa 1935 pisaliśmy w poprzednim odcinku), lecz dwóch. We wrześniu 1969 roku w Lublinie odbyła się IV Olimpiada Szachowa Kobiet, na którą zjechała cała światowa czołówka szachistek – zabrakło tylko Milunki Lazarevic z Jugosławii i Alexandry Ekateriny Nicolau z Rumunii.

Miejsce i czas Olimpiady nie były przypadkowe – impreza wpisywała się w obchody XXV-lecia Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej, a Lublin był przecież pierwszą stolicą PRL.

W Olimpiadzie uczestniczyło 15 reprezentacji krajów tylko europejskich; nie przybyły bowiem drużyny Monglii i USA, wcześniej biorące udział w olimpiadach kobiecych. Drużyna składała się z dwóch zawodniczek i jednej rezerwowej, grano systemem „każdy z każdym”, bez eliminacji w półfinałach. Sala gry znajdowała się w nowo oddanej do użytku hali Wojewódzkiego Ośrodka Sportu, Turystyki i Wypoczynku, w której zwykle grali koszykarze (widownia mieściła 1500 osób, ale nie była zbytnio zapełniona). Szachistki, kierownicy drużyn i organizatorzy byli zakwaterowani w Hotelu Studenckim „Almatur”, nowym i dobrze utrzymanym, ale niespecjalnie luksusowym. Dyrektorem Olimpiady był M. Niewiadomski z Lublina, sędzią głównym – mm. Tibor Florian z Węgier.

Popatrzmy na tabelę końcową:

  1. ZSRR  26p. z 28
  2. Węgry 20,5
  3. Czechosłowacja 19
  4. Jugosławia 18,5
  5. Bułgaria 17,5
  6. NRD 17
  7. Polska 16,5
  8. Rumunia 16,5
  9. Holandia 13
  10. Anglia 12,5
  11. NRF 10
  12. Dania 10
  13. Austria 6
  14. Belgia 4,5
  15. Irlandia 2,5

 

Dominacja drużyny ZSRR (Nona Gaprindaszwili, Ałła Kusznir, Nana Aleksandrija) była przygniatająca; dwie pierwsze szachistki straciły tylko po jednej „połówce”, zaś Aleksandrija dała się zamatować Węgierce, co było sensacją turnieju.

Nona Gaprindaszwili, ówczesna mistrzyni świata) oczekuje na przeciwniczkę w kolejnej rundzie; ma nią być Wenka Asenowa z Bułgarii

 

Na kolejnych miejscach znalazły się reprezentacje państw „demoludu”, gdzie szachy kobiece mniej lub bardziej korzystały z pomocy państwowej (w Polsce – niestety mniej…). Reprezentacje państw kapitalistycznych okupowały dół tabeli; w owym czasie szachy kobiece zupełnie się tam nie liczyły. Rzecz jasna, nikt jeszcze nie myślał o tym,
że w przyszłości potęgami szachowymi będą Chiny i Indie.

Polska reprezentacja (Krystyna Radzikowska, Mirosława Litmanowicz, Anna Jurczyńska), kierowana przez wieloletniego opiekuna kadry kobiecej mistrza Stefana Witkowskiego, zajęła miejsce na miarę swoich możliwości; przy łucie szczęścia mogło być nawet miejsce piąte, ale trzeba pamiętać, że w owym czasie wiele szachistek, nie tylko polskich, „rozdawało” podczas turniejów hojną ręką całe punkty oraz połówki. Poza ZSRR nie było wtedy szachistek zawodowych, a uczestniczki olimpiad były „w cywilu” normalnymi żonami   i matkami, uczęszczającymi codziennie do pracy na 8 godzin.

Na podium od lewej drużyny Węgier, ZSRR i Czechosłowacji.
Dyrektor Turnieju M. Niewiadomski (przewodniczący WKKFiT Lublin) odbiera podczas otwarcia imprezy od Nony Gaprindaszwili puchar przechodni im. Very Menchik.

Organizatorzy nie zdołali zapewnić nagród za najlepsze wyniki indywidualne. Miesięcznik „Szachy” ufundował dwa puchary za najpiękniejsze partie; jeden z tych pucharów przypadł mm. Mirosławie Litmanowicz za zwycięstwo nad Nowarrą (NRD).

Redaktor naczelny miesięcznika „Szachy” Władysław Litmanowicz wręcza zawodniczce z Niemieckiej Republiki Federalnej H. Joerger jedną z dwóch nagród „za piękność”.
Kapitan polskiej drużyny m. Stefan Witkowski odbiera dyplom dla Polek

 

Olimpiada lubelska nie doczekała się uwiecznienia w postaci choćby skromnej broszury ze zbiorem partii, fotografiami i kompletem wyników. Dociekliwy czytelnik może poszukać dodatkowych informacji w numerach 11. i 12. miesięcznika „Szachy” na rok 1969 lub na stronach 500-506 książki Stanisława Gawlikowskiego „Olimpiady Szachowe 1924-1974” (wyd. 2).

Fotografie pochodzą z archiwum mm. Mirosławy Litmanowicz.

Autor:
Tomasz Lissowski

OLIMPIADA WARSZAWSKA 1935