Galeria Polskich Arcymistrzów

Data i miejsce urodzenia: 24.03.1978, Warszawa

Największy sukces: Srebrny Medal na Olimpiadzie 2016 (Baku)
Brązowy Medal w Mistrzostwach Europy 2010 Rijeka (Chorwacja)

Najwyższy ranking: 2505 (1.04.2008)

Mistrzostwo Polski (7): 1995, 2004, 2008, 2010, 2013, 2014, 2016

Udział w Olimpiadach Szachowych (11): 1994, 1996, 1998, 2000, 2002, 2004, 2008, 2010, 2012, 2014, 2016

Udział w Drużynowych Mistrzostwach Europy (5): 2005, 2007, 2009, 2011, 2015

Udział w Drużynowych Mistrzostwach Świata (2): 2007, 2015

Udział w Mistrzostwach Świata (7) 2001,2004, 2006, 2008, 2010, 2012, 2015

Monika Soćko (z domu Bobrowska) choć urodzona w Warszawie to wychowała się w Rybniku. Pierwsze kroki stawiała pod okiem ojca – Piotra Bobrowskiego, który stworzył prężnie działający klub i wychował wielu wybitnych zawodników. Monika już od najmłodszych wykazywała niesamowity talent do szachów a pierwszy sukces międzynarodowy to srebro do lat 10 w Mistrzostwach Europy, w kolejnych latach zdobywała medale we wszystkich możliwych kategoriach wiekowych do lat 12, 14, 16, 18 oraz 20.
Na początku lat 90 nastąpiła zmiana warty w polskich szachach kobiecych: młode pokolenie z Moniką Soćko, Martą Zielińską, Krystyną Dąbrowską, Joanną Dworakowską i w późniejszym okresie Iwetą Radziewicz zastąpiło generację medalistek z Malty: Agnieszkę Brustman, Hannę Ereńską, czy Małgorzatę Wiese. Spora konkurencja w kraju spowodowała, że przyjaciółki poza szachownicą z niezwykłą determinacją walczyły na szachowicy, a polskie talenty dzięki ciężkiej pracy rozkwitały także na arenie międzynarodowej.

W 1998 roku na Mistrzostwach Świata w Rio de Janeiro poznała bliżej swojego przyszłego męża – arcymistrza Bartosza Soćkę, z którym w 2000 roku wzięła ślub.

2002 rok przeszedł do historii jako wyjątkowy w karierze Moniki, jak i polskich szachów:

W słoweńskim Bled Polki (w składzie: Radziewicz, Dworakowska, Soćko, Kądziołka) zdobyły pierwszy od lat brązowy medal na Olimpiadzie szachowej, zaczynając złoty okres polskiej kobiecej drużyny. W Słowenii Monika była podporą drużyny, zdobyła złoty medal na III szachownicy (+10-2=1).  Sukces na Olimpiadzie sprawił, że Polki uwierzyły w swoje umiejętności, a Monika rozpoczęła systematyczny awans w rankingu ELO, od stosunkowo niskiego rankingu 2347 w lipcu 2002, notowała przyrosty rankingowe praktycznie w każdym kolejnym turnieju, co w kwietniu 2008 roku doprowadziło ją do rekordowego rankingu 2505. Bariera elity światowej – cel Moniki, został osiągnięty. Przekroczenie rankingu 2500, zbiegło się wypełnieniem trzeciej, ostatniej normy na arcymistrza męskiego – w silnej turnieju kołowym kobiet w Baku. Monika stała się pierwszą Polką i jedną z niewielu zawodniczek na świecie która posiada także tytuł arcymistrza męskiego.

Od 1993 Monika zalicza się do ścisłej czołówki krajowej i zdobyła aż 15 medali Indywidualnych Mistrzostw Polski, w tym 7 złotych. Ostatni medal Monika zdobyła w Poznaniu na Budimex Mistrzostwach Polski zdobywając 7 puntków z 9 partii (+6-1=2) i dzięki temu awansowała na drugie miejsce w klasyfikacji medalowej w historii – wyprzedzając Krystynę Hołuj Radzikowską i wyprzedzając Iwetę Rajlich.

W 2012 roku przeszła do historii eliminując aktualną mistrzynię świata Chinkę Hou Yifan w II rundzie mistrzostwa świata kobiet.
We wrześniu 2016 roku, grając na pierwszej szachownicy (5,5/10 +4=3-2), walnie przyczyniła się do historycznego sukcesu – srebrnego medalu na Olimpiadzie Szachowej w Baku – największego sukcesu w historii szachów kobiecych oraz największego sukcesów polskich szachów powojennych. Za wybitne osiągnięcie została w 2016 roku odznaczona Złotym Krzyżem Zasługi przez Prezydenta RP Andrzeja Dudę.

Miejsce i data urodzenia: 16.03.1981 Warszawa

Największy sukces: Brązowy Medal Olimpijski Bled 2002

Najwyższy ranking: 2465 (01.09.2009)

Mistrzostwo Polski (7): 1999, 2000,2002,2005, 2007, 2009, 2012

Udział w Olimpiadzie (7): 1998-2012, Brązowy Medal 2002

Udział w Drużynowych Mistrzostwach Europy (8), Złoty medal 2005, brązowy medal 2007,2013, srebrny indywidualnie 2007

Udział w Drużynowych Mistrzostwach Świata (2) 2007,2009

Udział w Mistrzostwach Świata Kobiet (5) 2001, 2004, 2006, 2002, 2012

Iweta Ralich (z domu Radziewicz) największy talent w historii polskich szachów kobiecych, tytuł kobiecej arcymistrzyni zdobyła w 1997, w wieku zaledwie 16 lat stając się jedną z najmłodszych arcymistrzyń w historii.

Pierwszy międzynarodowy sukces Iweta Rajlich odniosła w 1992 roku zdobywając tytuł mistrzyni świata do lat 12. W 1998 r. zdobyła tytuł wicemistrzyni świata do lat 20. W swoim dorobku ma także 5 medali mistrzostw Europy juniorek (w tym 3 złote) a także 5 złotych medali mistrzostw Polski juniorek.

Iweta Rajlich jest mulimedalistką mistrzostw Polski. Siedmiokrotnie stawała na najwyższym stopniu podium (1999, 2000, 2002, 2005, 2007, 2009, 2012) i dzieli drugie miejsce na liście wszechczasów (za Krystyną Hołuj-Radzikowską – 9 tytułów i razem Moniką Soćko) i ma wielkie szanse aby w niedalekiej przyszłości stać się najlepszą szachistką w Polsce w historii Mistrzostw Polski.

Od wielu lat jest podporą kobiecej reprezentacji Polski. W 2002 r. poprowadziła polską drużynę do zdobycia brązowego medalu na Olimpiadzie Szachowej w Bled, uzyskując wynik 8 punktów z 13 partii na I szachownicy. Był to największy sukces olimpijski polskiej reprezentacji od 1980 roku. W 2005 r. zdobyła złoty medal Drużynowych Mistrzostw Europy w Göteborgu. W 2007 w Iraklionie na Drużynowych Mistrzostwach Europy zdobyła dwa srebrne medale wraz z drużyną oraz za indywidualny wynik na II szachownicy.

Sześciokrotnie awansowała do finałów mistrzostw świata kobiet. W 2007 r. była najlepszą polską zawodniczką rozegranych w Dreźnie Indywidualnych Mistrzostw Europy Kobiet zajmując w klasyfikacji generalnej 6. miejsce.

W 2006 roku Iweta wyszła z Vasika Rajlicha- twórcę programu szachowego „Rybka”. Jest matką dwójki dzieci, macierzyństwo zahamowało trochę karierę Iwety, która od 2010 roku ograniczyła liczbę startów w turniejach międzynarodowych.

Przez wiele lat prowadziła tygodniku Najwyższy Czas kącik szachowy, który następnie prowadziła jej siostra – Katarzyna.

Najwyższy ranking w dotychczasowej karierze osiągnęła 1 września 2009 r., z wynikiem 2465 punktów. Zajmowała wówczas 31. miejsce na światowej liście rankingowej FIDE oraz 2. wśród polskich szachistek. Posiada tytuł męskiego mistrza międzynarodowego oraz wypełniła dwie normy na tytuł męskiego arcymistrza.

Miejsce i data urodzenia: 10.11.1978 Piaseczno

Największy sukces: Zwycięzca Pucharu Rosji 2012

Najwyższy ranking: 2663 (01.02.2014)

Mistrzostwo Polski (2): 2008, 2013

Udział w Olimpiadzie (8): 2000-2014, brązowy medal na IV szachownicy 2000

Udział w Drużynowych Mistrzostwach Europy (8) 1999-2013, srebrny medal na V szachownicy

Udział w Mistrzostwach Świata (2) 2007 – II runda, 2011 – I runda

Bartosz Soćko urodził się w Piasecznie i od najmłodszych lat przejawiał wyjątkowy talent do szachów. Na arenie krajowej pierwszy medal zdobył w mistrzostwach do lat 16 w Żaganiu (1994), sukces powtórzył rok później w Brzegu Dolnym do lat 18.

Od początku kariery związany z Polonią Warszawa, którą reprezentował nieprzerwanie aż do 2008 roku, w którym to roku przeszedł do Hetmana Katowice. Z Polonią Warszawa święcił największe w historii sukcesy polskich szachów klubowych, z którą zdobył aż 5 srebrnych i jedne brązowy medal w latach 1997-2005. W tym okresie Polonia Warszawa,wspierana hojnie przz Polkomtel była hegemonem w kraju, a na arenie międzynarodowej klub reprezentowali tacy zawodnicy jak Lembit Oll, Eduardas Rozentalis, Wasilij Iwańczuk, Aleksiej Szyrow – od których Bartosz i inni Polacy z legendarnej drużyny (Monika Soćko, Bartłomiej Macieja, Jacek Gdański, czy Paweł Blehm) wiele się nauczyli.

Tytuł arcymistrzowski FIDE przyznała w 1999 roku (w wieku 21 lat).

Bartosz Soćko jest jednym z najbardziej utytułowanych zawodników w historii polskich szachów – jest ósmym zawodnikiem w historii pod względem występów w reprezentacji olimpijskiej (73 partie +27=34-12) oraz zdecydowanym rekordzistą pod względem występów na Drużynowych Mistrzostwach Europy (63 partie +20=25-18). Polskę reprezentuje na każdej imprezie nieprzerwanie od 1995 roku.

W 2014 roku rola Soćki się zmieniła – Bartosz został grającym kapitanem na Olimpiadzie w Tromsoe, a w 2015 roku został trenerem Kadry Narodowej i kapitanem reprezentacji. Soćko jest jednym z czerech polskich zawodników z tytułem FIDE Senior Traner (2015).

Soćko jest rekordzistą także pod względem medali na drużynowych Mistrzostwach Polski – od 1995 co roku zdobywa medal – aż 12 złotych (w tym 9 w barwach Polonii oraz 3 w barwach Hetmana Katowice), 7 srebrnych i 2 brązowe. W sumie rozegrał 198 partii (+102=73-23).

W 2008 pokonał na Bundeslidze Niemieckiej Magnusa Carlsena – przyszłego mistrza Świata.

W 2012 roku, dzięki zwycięstwu w Memoriale Chigorina w Petersburgu awansował do finału Pucharu Rosji, w których odniósł niespodziewane zwycięstwo, w pokonanym polu pozostawiając m.in. czołowego rosyjskiego arcymistrza Dmitriego Jakowienkę.

W 1998 roku na Mistrzostwach Świata w Rio de Janeiro poznał bliżej swoją przyszłą żonę – arcymistrzynię Moniką Bobrowską, z którą w 2000 roku wziął ślub. Trudno przecenić wpływ Bartosza na grę żony, (w tym na przykład przygotowanie debiutowe) która jako jedyna Polka uzyskała tytuł męskiego arcymistrza.

Paweł Jaracz (2000)

Data i miejsce urodzenia: 22.07.1975, Kożuchów

Największy sukces: Srebrny Medal w Mistrzostwach Polski 2011 Warszawa

Najwyższy ranking: 2575 (1.05.2011)

Pierwszy arcymistrz z Kożuchowa, którego pierwsze sukcesy przyszły w wieku 14 lat, kiedy to zdobył złoty medal mistrzostw Polski juniorów do lat 14 (Piechowice) oraz 15 (Żychlin) w 1989 roku – w grupie wiekowej w której od lat 90. XX wieku nie są już rozgrywane. W swojej kolekcji ma także 3 medale do lat (w tym złoto w 1990 wieku 15 lat!). W Indywidualnych Mistrzostwach Polski zadebiutował w 1991 w Cetniewie. Pierwszy sukeces w tej imprezie przyszedł w 1994, w Gdańsku zdobył brązowy medal. W turnieju rozgrywanym system kołowym z udziałem 14 zawodników był najbardziej bojowym zawodnikiem i zdobył 8 punktów z 13 partii (+7-4=2). Mimo przedostaniego numeru startowego (ELO-2370) sensacyjnie wyprzedził faworytów Jacka Gdańskiego i Tomasza Markowskiego. Mistrzostwa wygrał po dogrywce Włodzimierz Schmidt (jedyny arcymistrz w turnieju) przed Markiem Matlakiem. Na kolejny medal w Mistrzostwach Polski czekał do 2011 roku (po 7 startach,  których zajmował miejsca w pierwszej dziesiątce), w których niespodziewanie zdobył srebrny medal. W turnieju rozgrywanym system szwajcarskim na dystansie 9 rund zakończył mistrzostwa bez porażki, wygrywając z Danielem Sadzikowski, Robertem Kempińskim i Aleksandrem Miśtą, co z 6 punktami dało drugie miejsce (za Mateuszem Bartlem, a przed faworyzowanym Radosłąwem Wojtaszkiem).

Paweł Jaracz jest specjalistą od turniejów Open, w których odniósł szereg suckesów, wśród których wymienić można Wiedeń (1996), Guben (2000-2001), Boeblingen (2002), Benasque (2003). W 2010 został Mistrzem Unii Europejskiej  (Arvier).

Jego żona Barbara także jest arcymistrzynią i czołową zawodniczką w Polsce.

Data i miejsce urodzenia: 13.01.1987, Kwidzyn

Największy sukces: Srebrny Medal w Mistrzostwach Europy 2011 Aix-Les-Bains (Francja)

Najwyższy ranking: 2749 (1.01.2015)

Mistrzostwo Polski (3): 2005, 2014, 2016

Udział w Olimpiadach Szachowych (7): 2006, 2008, 2010, 2012, 2014, 2016

Udział w Drużynowych Mistrzostwach Europy (5): 2005, 2007, 2009, 2011, 2015

Jedyny Polak w klubie 2700+, pierwszy powojenny Polak, który pokonał aktualnego mistrza świata.

Radosław Wojtaszek już w wieku 4 lat nauczył się gry w szachy, a jego talent bardzo szybko się rozwijał, co zaowocowało pierwszym medalem Mistrzostw Polski już w wieku 6 lat (mistrzostwa przedszkolaków).

Choć rodzinny Kwidzyn nigdy nie był silnym ośrodkiem szachowym, pod okiem Mariana Wodzisławskiego rozwój Radosława przebiegał w znakomity sposób i młody zawodnik rywalizował z powodzeniem w starszych grupach wiekowych zdobywając szereg medali Mistrzostw Polski, a także Europy i Świata do lat 16 i 18.

2005 rok był wyjątkowy – obok zdobycia w znakomitym stylu pierwszego tytułu mistrza Polski w Poznaniu – w 14 osobowej kołówce zdobył 9.5 punktu (+6-0=7) i wyprzedził Bartosza Soćkę dzięki zwycięstwu w bezpośrednim starciu,  uzyskał upragniony tytuł arcymistrza (w wieku 18 lat), a także po raz pierwszy przekroczył magiczną barierę 2600, która w tamtym okresie znaczyła dużo więcej niż obecnie. Na kolejne mistrzostwo czekał do 2014 (Chorzów). W 2016 roku, po rocznej przerwie występów w MP, wygrał Lotto Mistrzostwa Polski, pierwsze od 6 lat rozgrywane system kołowym zdobywając 6,5 punktów z 9 partii (+5-1=3).

Wydarzenie które zmieniło karierę szachową Radosława nastąpiło w 2008 roku, kiedy to mistrz świata Viswanathan Anand zaproponował współpracę Polakowi w roli sekundanta w meczach o mistrzostwo świata. Korzyści ze współpracy odniosły obie strony: Anand w 2012 zdobył tytuł pokonując Borysa Gelfanda, a Radosław poznał etos pracy oraz sposób myślenia Mistrza. Od tego czasu przez dwa lata polskie środowisko szachowe z zapartym tchem śledziło przyrost rankingowy Radosława, który we wrześniu 2010 roku przekroczył drugą magiczną barierę – 2700 punktów ELO, stając się drugim Polakiem (po Michale Krasenkowie) który przekroczył tą granicę. Od tego czasu Radosław jest niekwestionowanym liderem polskich szachów i pierwszą szachownicą na Olimpiadach, czy Drużynowych Mistrzostwach Europy.

W 2011 roku Polski Związek Szachowy zainicjował we współpracy z dużą firmą IT innowacyjny projekt o nazwie „Wojtaszek Comarch Team”. Dzięki wsparciu partnera Radosław oraz utalentowani zawodnicy wchodzący w skład teamu: Jan Krzysztof Duda, Dariusz Świercz oraz Aleksandra Lach mieli możliwość treningów ze sztabem szkoleniowym oraz środki na starty w najważniejszych zawodach międzynarodowych.

W 2015 roku w Wijk Aan Zee Radosław zadebiutował w głównym turnieju arcymistrzowskim, w którym pokonał Magnusa Carlsena, a także Fabiano Caruanę – dwóch najwyżej sklasyfikowanych zawodników w tym okresie na świecie.

Przez całą swoją karierę Radosław związany jest z rodzimym klubem – MTS Kwidzyn. W wieku juniorskim reprezentował na rozgrywach ligowych nieaktywny już PTSz Płock, a w ostatnich latach wielokrotnie wypożyczany jest na rozgrywki Ekstraligowe (do KSz Polonii Wrocław oraz KSz Hetmana Katowice). Zawodnikiem tej klasy interesują się także luby z całej Europy, z sukcesami reprezentuje barwy czeskiego Novego Boru, z którym zdobył Klubowy Puchar Europy (razem z Mateuszem Bartlem), niemieckiego Baden-Baden, oraz francuskim Mulhouse Philidor.

W 2015 roku ożenił się z Rosyjską arcymistrzynią Aliną Kaszlińską.
Za wybitne osiągnięcia szachowego został w 2016 roku odznaczony Złotym Krzyżem Zasługi przez Prezydenta RP Andrzeja Dudę.

Miejsce i data urodzenia: 08.02.1987, Wrocław

Największy sukces: Srebrny medal na Olimpiadzie 2016 (Baku)

Najwyższy ranking: 2448 (01.10.2015)

Udział w Olimpiadzie (6): 2006-16 – srebrny medal na III szachownicy, Stambuł 2012

Udział w Drużynowych Mistrzostwach Europy (6) 2005-2015 – złoty medal – 2005, srebrny medal – 2007 Heraklion, srebrny medal drużynowy i indywidualny na II szachownicy Porto Carras 2011, brązowy – 2013, Warszawa

Udział w Drużynowych Mistrzostwach Świata (3) 2007 – brązowy medal na III szachownicy, 2009, 2015

Najbardziej utytułowana arcymistrzyni z Wrocławia, pierwsza zawodniczka z pokolenia urodzonych pod koniec lat 90. XX wieku, która przebojem wdarła się do ścisłej czołówki krajowej i obok Moniki Soćko i Iwety Rajlich jest najwybitniejszą zawodniczka XX wieku w Polsce.

Jolanta jest najmłodszą z trójki szachowego rodzeństwa. Jej starsze rodzeństwo Magdalena oraz Stanisław z powodzeniem startowali w zawodach juniorskich, ale to najmłodsza Jolanta przejawiała największy talent i pasję do szachów i szybko wyprzedziła rodzeństwo w sukcesach i jako jedyna związała swoją przyszłość z wyczynową karierą szachową. Rodzice Jolanty mocno wspierają rozwój szachowy Jolanty, a założona przez nich firma Probit od lat wspiera szachy kobiece we Wrocławiu i Polsce.

Początek sukcesów Jolanty Zawadzkiej to rok 1997, kiedy zdobyła tytuł mistrzyni Polski w kategorii do 10 lat. W następnych latach zdobyła kolejne tytuły mistrzyni Polski: do 12, 16, 18 i 20 lat. W parze z sukcesami w kraju szły sukcesy na arenie międzynarodowej: srebro w Mistrzostwach Europy do 16 lat w 2002 r., złoto w Mistrzostwach świata w Heraklionie w 2004 roku do 18 lat oraz srebro w Mistrzostwach Świata do 20 lat w 2007 roku.

Od 2001 roku występuje w mistrzostwach Polski seniorek, a od 2009 jako jedyna zawodniczka nieprzerwanie zdobywa na nich medale. Mimo młodego wieku w swoim dorobku ma ich już aż 10: trzy złote (2006 Trzebinia, 2011 Warszawa, 2015 Poznań), cztery srebrne (2007 Barlinek, 2009 Bogatynia, 2013 Chorzów, 2014 Warszawa) oraz 3 brązowe (2005 Suwałki, 2010 Warszawa, 2012 Warszawa). Jolanta jest najbardziej regularną i stabilną zawodniczką w Polsce i zawsze należy do faworytek finałów Mistrzostw Polski.

W 2005 zdobyła tytuł arcymistrzyni i zadebiutowała w rozgrywkach drużynowych odnosząc jeden z największych sukcesów w karierze: w Goetborgu Polki zdobyły tytuł Mistrzyń Europy, a grająca na III szachownicy Jolanta zaprezentowała się ze znakomitej strony zdobywając 5 punktów z 7 partii (+3-0=4) i otarła się o medal drużynowy zajmując 4 miejsce.W tych mistrzostwach Jolanta odniosła kluczowe do sukcesu zwycięstwo pokonując w 8 rundzie faworyzowaną Innę Gaponenko po długiej, 91 posunięciowej partii.

Od tego czasu Jolanta jest podporą reprezentacji i zazwyczaj gra na ciężkiej II szachownicy, tuż za niekwestionową liderką Moniką Soćko.

W latach 2006-2014 pięciokrotnie występowała na olimpiadach szachowych, największy indywidualny sukces odnosząc w Stambule, gdzie zdobyła srebrny medal za indywidualny wynik na III szachownicy.
W Drużynowych Mistrzostwach Europy sukcesy powtórzyła trzykrotnie: srebrno w 2007 w Heraklionie, dwa srebra w 2011 r. w Porto Carras. W Grecji Jolanta była bohaterką drużyny i w ostatnich trzech rundach jej efektowne zwycięstwa nad Natalią Żukową (Ukraina), Kateryną Nemcowa (Czechy) oraz Lilit Mkrtchian (Armenia) zapewniły Polsce dwa zwycięstwa i remis w ostatniej rundzie dający drugie miejsce w mistrzostwach. W 2013 w Warszawie Jolanta ponownie wystąpiła na drugiej szachownicy i przyczyniła się do wywalczenia brązowego medalu przez drużynę.

Pod koniec 2015 roku Jolanta przełamała wieloletnią hegemonię Moniki Soćko i z rekordowym rankingiem 2448 ELO wspięła się na szczyt Polskiej listy ELO i awansowała do czołowej 40 rankingu światowego kobiet. Za  wybitne osiągnięcia sportowe otrzymała Hetmana w kategorii zawodniczka roku 2015.

We wrześniu 2016 roku, była podstawową zawodniczką i dobrze zaprezentowała się na drugiej szachownicy (6/9 +6-3) i walnie przyczyniła się do historycznego sukcesu – srebrnego medalu na Olimpiadzie Szachowej w Baku – największego sukcesu w historii szachów kobiecych oraz największego sukcesów polskich szachów powojennych. Na uwagę zasługuje zwycięstwo odniesione nad Ju Wenjun – drugą szachistkę świata w 2016 roku.
Za wybitne osiągnięcie została w 2016 roku odznaczona Złotym Krzyżem Zasługi przez Prezydenta RP Andrzeja Dudę.

Miejsce i data urodzenia: 03.01.1985, Warszawa

Największy sukces: 1 miejsce Aeroflot 2012

Najwyższy ranking: 2677 (01.05.2012)

Mistrzostwo Polski (4): 2006, 2010,2011,2012

Udział w Olimpiadzie (6): 2006-16, Złoty Medal V szachownica 2010

Udział w Drużynowych Mistrzostwach Europy (5), Złoty medal IV szachownica 2013

Udział w Pucharze Świata (4) 2004, 2007, 2009, 2015

Zwycięzca Aeroflotu, rekordzista tytułów mistrza Polski w XXI wieku ( 4 tytuły)

Legena rodzinna głosi, że Mateusz Bartel nauczył się grać w szachy w wieku niespełna 7 lat – w czasie choroby ojciec nauczył znudzonego Mateusza i jego młodszego brata gry w szachy. Gra zainteresowała na tyle Mateusza, że wkrótce rozpoczął naukę w Polonii Warszawa u boku Wojciecha Ehrenfeuthta, czy Tomasza Lissowskiego i szybko progresował. W wieku juniorskim zdobył wiele medali mistrzostw Polski, a w Mistrzostwach Europy do lat 18 zdobył złoty (Budwa 2003) i srebrny (Peniscola 2002) medal. W Mistrzostwach Polski zadebiutował w wieku 15 lat w 2001 w Warszawie, razem ze swoim rówieśnikiem i odwiecznym rywalem – Grzegorzem Gajewskim. Pierwsze starty w Mistrzostwach Polski nie były udane ale stanowiły dobrą lekcję gry na najwyższym poziomie. Po dwuletniej przerwie występów w finale Mateusz sensacyjnie i bezdyskusyjnie wygrał Mistrzostwa Polski w Krakowie (2006) zdobywając 8,5 pkt z 12 (+6-1=5). Od tego czasu Mateusz obecny jest ścisłej czołówce krajowej, zdobywając pierwszy od czasów Bogdana Śliwy w latach 50. XX wieku „hat-trick” wygrywając 3 razy z rzędu Mistrzostwa Polski (Warszawa 2010-12).

Będąc w dobrej formie na początku 2012 roku Mateusz święcił największe triumfy: tuż po wygraniu trzeciego z rzędu tytułu w Mistrzostwa Polski, zwyciężył jeden z najsilniejszych Openów Świata wygrywając Aeroflot w Moskwie, po drodze w miniaturze pokonując Fabiano Caruanę – w tym okresie zawodnika należącego już do ścisłej czołówki światowej. Zwycięstwo w tym turnieju dało przepustkę do udziału w superacymistrzowskim turnieju w Dortmundzie. Sukcesy z połowy roku spowodowały osiągnięcie życiowego rankingu na poziomie 2677 punktów ELO i wydawało się, że bariera 2700 i dołączenie do Radosława Wojtaszka w elitarnym gronie jest w zasięgu ręki.

Dortmund okazał się turniejem zbyt silnym, od tego czasu Mateusz zaczął notować wahania formy, które sprawiły, że stał się jednym z najmniej przewidywalnych zawodników. Po bardzo dobrych startach, przychodziły fatalne, które sprawiają, że ranking oscyluje w graniach 2610-2640 dając miejsce poza pierwszą setką najlepszych graczy. W 2015 roku Mateusz po raz kolejny zadziwił świat zdobywając brązowy medal mistrzostw Europu w Jerozolimie, dzięki efektownemu zwycięstwu z jednym z najzdolniejszych rosyjskich szachistów młodego pokolenia Janem Niepomniaszczym.

Mateusz Bartel słynie z bardzo dobrej gry w drużynie oraz tworzeniu pozytywnego ducha w drużynie. Od Olimpiady w Turynie 2006 jest podstawowym zawodnikiem reprezentacji, w której zdobył 2 medale indywidualne: złoty medal na V szachownicy na Olimpiadzie w Chanty-Mansyjsku 2010, oraz złoty medal i nagroda dla najlepszego Polaka podczas warszawskich drużynowych Mistrzostw Europy 2013. W Klubowym Pucharze Europy reprezentuje, wspólnie z Radosławem Wojtaszkiem, czeski Novy Bor i w 2013 sensacyjnie zdobył tytuł mistrzowski, a także dwukrotnie wygrywał szachownicę: II w 2014 roku oraz III w 2011 roku.

Trenerzy i zawodnicy charakteryzują grę Mateusza jako ryzykowną, a najlepiej czuje się w pozycjach niestandardowych, pełnych chaosu. Styl gry jest atrakcyjny dla miłośników szachów, a kibice mogą być pewni że w przypadku tego zawodnika będziemy świadkami wielu skrajnych emocji.

Pod koniec 2008 roku razem z Grzegorzem Gajewskim i Stanisławem Gajewskim założył Czasopismo Szachowe Mat, które następnie za symboliczną złotówkę przekazali Polskiego Związkowi Szachowemu pod koniec 2010 roku. Od początku istnienia czasopisma, słynący z lekkiego pióra, pełnił rolę Redaktora Naczelnego, którą w 2015 roku przekazał na ręce Pawła Dudzińskiego z Ostrowa Wielkopolskiego.

Miejsce i data urodzenia: 19.07.1985, Skierniewice

Największy sukces: 1 miejsce w Openie Cappelle La Grande 2011

Najwyższy ranking: 2659 (01.07.2014)

Udział w Olimpiadzie (2): 2008, 2014

Udział w Drużynowych Mistrzostwach Europy (4) 2007 – srebrny medal na III szachownicy, 2009, 2013, 2015

Udział w Pucharze Świata (1)- 2007

Pierwszy Polak od czasów przedwojennych którego imieniem nazwany został wariant debiutowy tzw. „Gambit Gajewskiego” w Partii Hiszpańskiej.

Grzegorz Gajewski jest pierwszym arcymistrzem ze Skierniewic, wychowanek Bogusława Bodera, który w Szkole Podstawowej numer 5 stworzył znakomitą szkółkę szachową.  Przedstawiciel niezwykle silnego rocznika 1985, z którego pochodzi aż trzech arcymistrzów, poza Grzegorzem, Mateusz Bartel i Bartłomiej Heberla. W wieku juniorskim odnosił sukcesy w Mistrzostwach Polski, jednak na arenie międzynarodowej nie odniósł znaczącego sukcesu.

W Mistrzostwach Polski w kategorii seniorskiej zadebiutował wcześnie, bo już w 2001 roku i wydawało się, że jego talent pozwoli na szybkie dołączenie do krajowej czołówki. Kolejne lata nie były jednak udane dla Grzegorza, który nie mógł się zakwalifikować do Finałów Mistrzostw Polski, a w lipcu 2005 roku spadł poniżej rankingu 2400. W wieku 20 lat Grzegorz przeszedł metamorfozę i ciężka praca – głównie nad repertuarem debiutowym – zaczęła przynosić efekty. W ciągu niespełna trzech lat zanotował serię ciągłych przyrostów rankingowych i na 1 kwietnia 2008 przekroczył barierę 2600 i dołączył do ścisłej czołówki krajowej. W 2006 roku dzięki zwycięstwu w Rhone oraz zajęciu IV miejsca w Pardubicach wypełnił dwie ostatnie normy i FIDE przyznało mu tytuł arcymistrza. Na zakończenie roku w Grudniu, w Warszawie zdobył brązowy medal Mistrzostw Europy w Szachach Szybkich. Sukces w tej imprezie powtórzył w 2014 we Wrocławiu zdobywając w srebrny medal.

W 2007 roku na turnieju w czeskich Pardubicach zadziwił świat szachowy przez zastosowanie w bardzo popularnej Partii Hiszpańskiej, nowej idei – poświęcenia piona. Manewr po raz pierwszy zagrany w partii z rosyjskim mistrzem międzynarodowym Wiktorem Kuźniecowem przeszedł do historii szachów jako Gambit Gajewskiego i został nagrodzony przez popularny niemiecki portal szachowy Chessbase wybrany nowinką debiutową 2007 roku. Dobra passa Grzegorza trwała przez cały 2007 rok, w którym zadebiutował Pucharze Świata  (porażka w I rundzie z Sergiejem Wołkowem w Chanty Mansyjsku) oraz w Kadrze Polski w rozgrywkach drużynowych. W greckim Iraklionie zdobył srebrny medal na III szachownicy ze świetnym rezultatem 5,5 punktu z 7 partii (+5-1=1). Od tego czasu reprezentuje Polskę w większości imprez drużynowych.

Dzięki „wynalezieniu” swojego Gambitu, oraz znakomitemu przygotowaniu debiutowemu prezentowanego w wielu partiach został zauważony i zaproszony do ścisłej współpracy przez Mistrza Świata Viswanathana Ananda, stając się drugim (po Radosławie Wojtaszku) Polakiem, którzy mieli możliwość sekundowaniu Hindusowi w meczu o mistrzostwo świata (Soczi 2014, zwycięstwo Carlsena 6,5-4,5)

Pod koniec 2008 roku razem z Mateuszem Bartlem i Stanisławem Zawadzkim założył Czasopismo Szachowe Mat, które następnie za symboliczną złotówkę przekazali Polskiego Związkowi Szachowemu pod koniec 2010 roku.

Miejsce i data urodzenia: 31.05.1994, Tarnowskie Góry

Największy sukces: Mistrzostwo Świata do lat 20, Madras 2011

Najwyższy ranking: 2665 (01.03.2016)

Udział w Olimpiadzie (1): 2012

Udział w Drużynowych Mistrzostwach Europy (1): 2013

Udział w Pucharze Świata (1): 2013

Dariusz przeszedł do historii jako najmłodszy polski arcymistrz w historii (tytuł zdobył w wieku 14 lat i 7 miesięcy) a zarazem jednym z najmłodszych na świecie. W wieku zaledwie 17 lat zdobył tytuł Mistrza Świata do lat 20.

Dariusz Świercz od najmłodszych lat przejawiał niebywały talent szachowy. Czterokrotnie zdobywał tytuł mistrza Polski juniorów w różnych kategoriach wiekowych, w wieku starszego juniora przerastał równieśników i nie startował w krajowych mistrzostwach, a powodzeniem reprezentował Polskę w Europie i Świecie: pierwsze sukcesy to brąz do lat 10 na Mistrzostwach Europy w Turcji w 2004 r. W 2007 roku zdobył srebro w Mistrzostwach Europy do lat 14, a rok później brąz na Mistrzostwach Świata w tej samej kategorii wiekowej. Rok 2008 był dla niego przełomowy: dobre występy w trzech kolejnych turniejach pozwoliły wypełnić normy arcymistrzowskie i zdobyć upragniony tytuł arcymistrza.

W 2011 roku, w wieku 17 lat, jako najmłodszy zawodnik w historii oraz jako pierwszy Polak zdobył tytuł mistrza świata juniorów do 20 lat. W 2012 roku na zakończenie kariery juniorskiej stanął na najwyższym stopniu podium na Mistrzostwach Świata do lat 18 w Mariborze.

W 2012 roku zadebiutował w reprezentacji Polski na Olimpiadzie Szachowej w Stambule. Uzyskał bardzo dobry wynik: 7 punktów w 10 partiach (+5-1=4) i zajął 5. miejsce na IV szachownicy. W 2013 był silnym punktem drużyny na warszawskich Drużynowych Mistrzostwach Europy – na wymagającej II szachownicy zdobył 5,5/9 (+4-2=3)

W październiku 2012 roku przekroczył granicę 2600 punktów Elo na światowej liście rankingowej i stale progresował dochodząc w sierpniu 2013 roku do poziomu 2654.

Lata 2014-2015 nie były udane dla Dariusza, który przez brak medalu w Mistrzostwach Polski, wypadł z kadry na Olimpiadę 2014 i drużynowe Mistrzostwa Europy 2015.  Ranking młodego zawodnika zaczął powoli spadać, choć w międzyczasie zdobył tytuł Akademickiego Mistrza Świata.  Pozytywny przełom nastąpił w październiku 2015 rok i od tego czasu z każdego turnieju wracał z zyskami rankingowymi. W Marcu 2016 uzyskał rekordowe 2665 ELO, zajmując drugie miejsce wśród Polaków (za Radosławem Wojtaszkiem) i awansując na wysokie 61 miejsce na świecie.

W 2016 roku w Saint-Louis wygrał Millionaire Chess i zainkasował główną wygraną w wysokości 30.000$ – największą wygraną polskiego szachisty w historii

Miejsce i data urodzenia: 09.06.1988, Koszalin

Największy sukces: Złoty medal na IV szachownicy na Olimpiadzie w Dreźnie 2008

Najwyższy ranking: 2420 (01.11.2013)

Udział w Olimpiadzie (3): 2006-10 Złoty medal na IV szachownicy, Drezno 2008

Udział w Drużynowych Mistrzostwach Europy (4) 2009-złoty medal na V szachownicy Nowy Sad, 2011 – srebrny medal Porto Carras, 2013 – brązowy medal Warszawa, 2015- złoty medal na V szachownicy

Udział w Drużynowych Mistrzostwach Świata (1) 2009 – srebrny medal na IV szachownicy

Specjalistka od rozgrywek drużynowych, reprezentując Polskę zdobyła aż 3 złote medale indywidualne!

Pochodząca z Koszalina Joanna Majdan jest wielokrotną medalistką mistrzostw Polski juniorek. Na swoim koncie ma także wiele medali mistrzostw Polski w szachach szybkich i błyskawicznych. W 2004 roku zdobyła tytuł wicemistrzyni świata juniorek do lat 16 w Heraklionie.

Lata 2005 i 2006 to kolejne sukcesy młodej zawodniczki: brąz na Mistrzostwach Świata juniorek do lat 18 w Belfort, złoty medal Mistrzostw Polski Juniorek do lat 20 w Środzie Wielkopolskiej oraz występ na Olimpiadzie Szachowej w Turynie.

W 2008 roku po raz drugi wzięła udział w szachowej olimpiadzie, zdobywając z rewelacyjnym wynikiem złoty medal na IV szachownicy oraz srebrny za wynik rankingowy. Uzyskała wówczas wynik 9,5/11(+9-1=1) i zyskała 67 punktów rankingowych. W 2009 roku grała w reprezentacji Polski na Drużynowych Mistrzostwach Europy w Nowym Sadzie gdzie zdobyła 6 punktów z 7 partii (+5-0=2) i złoty medal za najlepszy indywidualny wynik na V szachownicy. W 2015 roku w Reyjkaviku ponownie stanęła na najwyższym stopniu podium na szachownicy rezerwowej – 4,5z 7 partii (+4-2=1) W 2009 na Drużynowych Mistrzostwach Świata (Ningbo) zdobyła srebrny medal na IV szachownicy – 4,5 z 8 partii (+2-1=5).

W raz z drużyną zdobyła szereg medali: w 2011 roku w Porto Carras tytuł drużynowej wicemistrzyni Europy, w 2013 roku w Warszawie stanęła na najniższym stopniu podium.

W mistrzostwach Polski Kobiet bezskutecznie próbuje przełamać hegemonię 3 zawodniczek (Soćko, Rajlich i Zawadzkiej) zdobywając 2 srebrne medale: 2008 Kraków, 2012 Warszawa oraz jeden brązowy (2009 Bogatynia). Zawodniczka z taką determinacją i wolą walki jak Joanna w niedalekiej przyszłości powinna dołączyć do grona Mistrzyń Polski

Miejsce i data urodzenia: 28.10.1987, Rybnik

Największy sukces: Srebrny medal na Olimpiadzie 2016 (Baku)

Najwyższy ranking: 2416 (01.02.2015)

Udział w Olimpiadzie (3): 2012-16, srebrny medal na III szachownicy

Udział w Drużynowych Mistrzostwach Europy (3) 2011 – srebrny medal Porto Carras, brązowy indywidualnie na IV szachownicy 2013 – brązowy medal, srebrny indywidualnie na V szachownicy,  Warszawa, 2015.

Udział w Drużynowych Mistrzostwach Świata (3) 2007, 2009, 2015

Pochodząca z Rybnika Karina Szczepkowska-Horowska jest wychowanką Piotra Bobrowskiego (ojca Moniki Soćko) i od najmłodszych lat wykazywała wielki talent, spryt i zaciętość w grze szachowej. Karina jest wielokrotną medalistką mistrzostw Polski juniorek oraz wielokrotną reprezentantką Polski na zawodach międzynarodowych. Jej największym juniorskim sukcesem było zdobycie tytułu wicemistrzyni świata w 2003 roku w Halkidiki w kategorii do lat 16.

Choć to w 2010 roku Karina zdobyła tytuł arcymistrzyni to 2011 rok należy uznawać za przełomowy w karierze seniorskiej Kariny. W sierpniu w znakomitym stylu wygrała I Memoriał Krystyny Hołuj Radzikowskiej  zdobywając 8 punktów z 11 partii (+6-1=4). l Turniej przeszedł do historii z uwagi na fakt, że był to pierwszy międzynarodowy turniej rozegrany w nowej siedzibie Polskiego Związku Szachowego przy Alejach Jerozolimskich 49. W tym samym roku zadebiutowała w Drużynowych Mistrzostwach Europy w Porto Carras, gdzie zdobyła dwa medale: srebrny z drużyną oraz brązowy za wynik indywidualny na IV szachownicy zdobywając wynik 6 punktów z 8 partii (+5-1=2).

W uznaniu za znakomite wyniki w 2011 roku uhonorowana została nagrodą „Hetmana” w kategorii zawodniczka roku.

Debiut w rozgrywkach drużynowych zanotowała w 2007 roku w Drużynowych Mistrzostwach Świata w Jekaterynburgu. Od tego czasu jest podstawową zawodniczką reprezentacji  i pewnym punktem drużyny. Wyczyn z 2011 roku powtórzyła w 2013 w Warszawie, z tą różnicą, że drużyna zdobyła brązowy medal, a Kariną srebrny indywidualnie. Wynik w tych Drużynowych Mistrzostwach Europy był jednym z najlepszych turniejów w karierze – turniej zakończony bez porażki, ogólnie 7 punktów z 9 partii (+5-0=4). Dzięki zyskowi 23 punktów na ELO Karina na grudzień 2013 przekroczyła barierę 2400.

Ośmiokrotnie występowała w finałach mistrzostw Polski kobiet, najbliżej tytułu była w 2015 roku, w którym zajęła II miejsce,  w latach  2011 i 2013 roku w Warszawie i Chorzowie zdobyła brąz. Obok Joanny Majdan-Gajewskiej jest jedyną zawodniczką ze ścisłej czołówki krajowej, która nie zdobyła złotego medalu Mistrzostw Polski (od 13 lat tytuł zdobywa ktoś z trójki Soćko, Rajlich (Radziewicz), Zawadzka) i można ją upatrywać jako jedną z głównych faworytek do kolejnych Mistrzostw Polski.

Karina jest rekordzistką Polski pod względem sukcesów w rozgrywkach Akademickich,  na koncie ma 5 medali indywidualnych, w tym 3 złote (Poznań 2010, Katowice 2012, Hucisko 2016) oraz 5 medali drużynowych (w tym 4 srebrne)

We wrześniu 2016 roku, grając na trzeciej szachownicy (6,5/8 +5=3), walnie przyczyniła się do historycznego sukcesu – srebrnego medalu na Olimpiadzie Szachowej w Baku – największego sukcesu w historii szachów kobiecych oraz największego sukcesów polskich szachów powojennych. Karina nie odniosła żadnej porażki, w pokonanym polu pozostawiła m.in. największy talent rosyjskich szachistek – Aleksandrę Goriaczkinę. Za wybitne osiągnięcie została w 2016 roku odznaczona Złotym Krzyżem Zasługi przez Prezydenta RP Andrzeja Dudę.

Data i miejsce urodzenia: 05.03.1990 Śrem

Największy sukces w karierze: brązowy medal Lotto Mistrzostwa Polski 2015, Poznań

Udział w drużynowych mistrzostwach Europy (1): 2013 Warszawa, Polska II

Najwyższy ranking: 2605 (kwiecień 2016)

Pierwszy arcymistrz z rocznika 1990 w Polsce i pierwszy z wielkopolskiego Śremu. Wychowanek LKS Piasta Śrem przez wiele lat prezentował KS Pocztowiec Poznań, a po połączeniu przez Akademię Szachową Gliwice reprezentuje śląski klub.

W szachy gra od szóstego roku życiu i już w pierwszym ogólnopolskim turnieju zdobył medal – srebro na mistrzostwach przedszkolaków, przez kolejne lata zdobył szereg medali w mistrzostwach Polski juniorów, a na arenie międzynarodowej największy suces to złoto na mistrzostwach świata do lat 16 w gruzińskim Batumi w 2006. W tym samym roku przekroczył po raz pierwszy barierę 2400 a w roku kolejnym FIDE przyznała mu tytuł arcymistrza.

Jacek systematycznie piął się w rankingu krajowym, pod koniec 2009 roku przekroczył barierę 2500. Mimo posiadania wysokiego rankingu Jacek na tytuł arcymistrza czekać musiał do 2012 roku. Upragnioną ostatnią normę uzyskał (wcześniejsze zdobył na festiwalu we Wrocławiu w 2009 i na MŚ do lat 20 w Czarnej w 2010) kiedy to wygrał silny Open Cracovia.

Mimo zwycięstw w wielu międzynarodowych turniejach (m.in. Polanica Zdrój 2003, Wrocław 2007, Police 2009 i 2010) , Jacek długo czekał na sukces w Mistrzostwach Polski. Z uwagi na dość wąski repertuar debiutowy przeciwnicy w krajowym czempionacie, dzięki odpowiednim przygotowaniom znajdowali recepty na koronny debiut Jacka – Obronę Skandynawską. Wytężona praca włożona w rozbudowanie repertuaru debiutowego zaoowocowała w 2015. Po znakomitej grze w Poznaniu zdobył pierwszy, brązowy medal Mistrzostw Polski, potwierdzając miejsce w ścisłej czołówce Mistrzostw Polski. Efektowne zwycięstwo w partii z Mateuszem Bartlem zostało nagrodzone specjalną nagrodą za najładniejszą partię całych Mistrzostw.

W marcu 2016 roku dzięki zwycięstwu na turnieju w Karpaczu po raz pierwszy przekroczył barierę 2600, awansował na 10 miejsce na liście rankingowej w Polsce.

Data i miejsce urodzenia: 24 listopad 1991 Łowicz

Największy sukces: Srebrny Medal Mistrzostw Polski 2016.

Najwyższy ranking: 2685 (lipiec 2016)

Udział w Drużynowych Mistrzostwach Europy (1): 2013, Warszawa, Polska II

Kacper Piorun jest zawodnikiem z wszechmiar wyjątkowym w polskich szachach. Jako pierwszy i jedyny Polak oraz jeden z niewielu na świecie posiada najwyższy tytuł w szachach klasycznych, jak i solvingu – rozwiązywaniu zadań szachowych.

Rodzinny Łowicz, jak i prawie cała ziemia Łódzka, nie był silnym ośrodkiem szachowym w okresie juniorskim Kacpra, dlatego stosunkowo późno jego talent został odkryty. Dopiero w w wieku niespełna 13 lat uzyskał ranking ELO- zaledwie 1825 (w tym czasie czołowi zawodnicy w grupie do lat mieli rankingi na poziomie 2250-2300), jednak pod okiem uznanego trenera Waldemara Świcia z Łodzi czynił niezwykle szybkie postępy. Pierwszy medal w zawodach rangi Mistrzostw Polski Juniorów zdobył w 2007 w Łebie – do lat 16. W ciągu niespełna trzech lat Kacper zrobił skok 500 punktów ELO dołączając do ścisłej krajowej czołówki. Rok później podzielił pierwsze miesce w silnym memoriale Najdorfa i wypełnił pierwszą normę arcymistrza. W 2012 wypełnił dwie brakujące normy arcymistrzowskie (na ekstralidze oraz w Pardubicach) i FIDE nadało mu tytuł arcymistrza.

Pierwsze lata studiów lekko zahamowały progres Kacpra, który nie mógł przebić się do ścisłej czołówki krajowej. Starty w mistrzostwach Polski dalekie były od ambicji zawodnika, który w latach 2009-2014 zajmował miejsca nie wyższe niż ósme. Zupełnie nieudany szachowo był rok 2014, w którym Kacper znajdował się w słabej formie i jego ranking systematycznie spadał.

W rok 2015 – jak się później okazało był przełomowy – Piorun wszedł z postanowieniem przekroczenia bariery 2600. Tytaniczna praca nad reperturarem debiutowym i wzmocnieniem wszystkich słabych stron zaczęła przynosić efekty. Dobre starty w ligach zagranicznych dały pewności siebie, a forma przyszła na Mistrzostwa Polski,  w których to po raz pierwszy otarł się o medal. Czwarte miejsce (dzielone 3 miejsce z Jackiem Tomczakiem) było wyraźnym sygnałem, że Kacper ponownie zgłasza akces do ścisłej czołówki krajowej. Do końca roku forma sportowa rosła, a zwycięstwa w Barcelonie, Stroebeck, Bad Wiesse sprawiły że cel został osiągnięty – bariera 2600 „pękła” w październiku. Piorun mógł poczuć się jak na początku swojej szachowej kariery, w której zyski 100 punktów na ELO w ciągu niespełna roku były na porządku dziennym. Z miesiąca na miesiąc ranking szybował do góry, a Kacper zadziwiał szachową Polskę. W grudniu 2015 roku w drugiej rundzie najsilniejszego Openu Świata – Qatar Masters pewnie zremisował z byłym mistrzem świata Władimirem Kramnikiem. Na 1 lipca 2016 roku jego ranking wynosi rekordowe 2685 i po raz pierwszy znalazl się na drugim miejscu w Polsce.

Mniej więcej w wieku 17 lat Kacper odkrył swoją drugą wielką pasję – solving. Pod okiem wielokrotnego mistrza Europy i świata Piotra Murdzi czynił także błyskawiczne postępy w tej dyscyplinie. W 2009 roku w Serocku zdobył srebrny medal, który dał przepustkę do Rio de Janeiro ,w którym to po raz pierwszy (w drużynie) zdobył tytuł mistrza świata. Od 2009 w złotej erze polskiego solvingu Polscy dominatorzy w składzie: Kacper Piorun, Piotr Murdzia, Aleksander Miśta, Piotr Górski  nieprzerwanie przywożą szereg medali. Kacper posiada 3 indywidualne tytuły mistrza świata (2011, 2014,2015) i aż 7 drużynowych.

Sukcesy Kacpra sprawiły, że jest rozpoznawaną osobistością w rodzimym Łowiczu, w którym szachy zaczęły się rozwijać. Za sprawą Kacpra w roku 2010 w Łowiczu odbyły się Mistrzostwa Polski, a w 2011 mistrzostwa Europy w Solvingu. Na początku 2016 roku w Polskim Związku Szachowy zarejstrowany został pierwszy od lat klub szachowy – UKS „Pijarski” Łowicz.

Miejsce i data urodzenia: 26.04.1998, Kraków

Największy sukces: srebrny medal Mistrzostw Świata do lat 20, Chanty Mansyjsk 2015

Najwyższy ranking: 2684 (01.11.2016)

Udział w Olimpiadzie (2): 2014, 2016

Udział w Drużynowych Mistrzostwach Europy (2) 2013 – Polska II, 2015

Udział w Pucharze Świata (1)- 2013 – 1 runda

Drugi najmłodszy arcymistrz z Polski (FIDE przyznało tytuł w wieku 15 lat i 21 dni) i najbardziej perspektywiczny zawodnik młodego pokolenia z Europy.

Urodzony w Krakowie Jan Krzysztof Duda już od najmłodszych lat przejawiał niebywały talent szachowy. W szachy nauczył się grać w wieku zaledwie 5 lat i z miejsca zdobywał czołowe lokaty w kraju. Wśród rówieśników nie miał sobie równych w latach 2005-2009 wygrywał kolejne juniorskie mistrzostwa Polski. Od 2010 roku Jan startował w znacznie starszych grupach wiekowych. W wieku 14 lat wygrał Mistrzostwa Polski do lat 18 i zakończył karierę juniorską w Polsce. Po zdobyciu złotego medalu na Drużynowych Mistrzostwach Europy do lat 18 zaczął rywalizację w Mistrzostwach Świat do lat 20, w których to zdobył srebrny medal w 2015 w Chanty Mansyjsku. W środku Syberii prowadził od początku do ostatniej rundy, nieznacznie przegrał gorszą, dopiero trzecią, wartościowością z Michałem Antipowem z Rosji. Ogólnie w szachach juniorskich na arenie międzynarodowej zdobył 5 medali mistrzostw świata (w tym 1 złoty do lat 10, Vung Tau 2008), oraz trzy medale mistrzostw Europy ( w tym 2 złote: do lat 14, Praga 2012 i w drużynie do lat 18, Maribor 2013).

Lata 2012-2013 to okres intensywnych startów oraz wypełnianie norm arcymistrzowskich. Kibice w Polsce życzyli Jankowi co najmniej powtórzenia rekordu Dariusza Świercza i zdobyciu najwyższego tytułu przed ukończeniem 15 roku życia. Pierwszą normę wywalczył na turnieju w Ołomuńcu w sierpniu 2012 roku, kolejną w marcu 2013 roku w tradycyjnym turnieju First Saturday w Budapeszcie. Ostatnią normę wypełnił na Indywidualnych Mistrzostwach Europy w Legnicy, której był 4 najlepszym Polakiem i zdobył 6,5 punktu z 10 partii (+4-2=5).

W Mistrzostwach Polski zadebiutował 2012 roku w Warszawie. W wieku 14 lat był jednym z najmłodszych debiutantów w historii. Pierwszy start nie był udany z 4 punktami zajął 17 miejsce (+2-3=4), w kolejnym roku zdobył 5 punktów i zajął 10 miejsce (+4-3=2). Najlepszy jak dotąd występ i jedyny medal – brązowy – zdobył w 2014 roku w Warszawie (6 punktów + 5-2=2), mimo zdobycia pierwszego medalu młody zawodnik nie był zadowolony ze swojego występu. Po 7 rundach zdecydowanie prowadził turnieju, a porażki w dwóch ostatnich rundach (z Radosławem Wojtaszkiem oraz Pawłem Weichholdem) zepchnęły go na najniższy stopień podium. W 2015 roku w Poznaniu zajął zdobył 5,5 punktu (+3-1=5) dające 5 miejsce.

Talent Jana Krzysztofa Dudy jest znany i doceniany na całym świecie. Jego widowiskowy styl gry sprawia, że zapraszany jest do udziału w wielu silnych turniejach: w 2015 roku wygrał bardzo silny turniej młodych talentów Lake Sevan w Armenii, a także podzielił II miejsce w Memoriale Capablanki na Kubie. Fakt uzyskania tytułu arcymistrza i szeregu medali został zauważony przez prezydenta Światowej Federacji Szachowej (FIDE), który przyznał „dziką kartę” na Puchar Świata 2013, który odbył się w Tromsoe. W pierwszej rundzie Pucharu Jan skojarzony został z najwybitniejszym Ukraińcem w historii Wasylem Iwańczukiem, z którym przegrał, jednak uzyskanie remisu w pierwszej partii pokazywało, że Jan jest w stanie rywalizować z zawodnikami ze ścisłej światowej czołówki.

W najważniejszych rozgrywkach drużynowych Jan wystąpił do tej pory 4 razy. Debiutował w zespole Polski II „Futures”, w Warszawie na drużynowych mistrzostwach Europy. Grając na pierwszej szachownicy uzyskał bardzo dobry rezultat 5,5/9 (+4-2=3). W kolejnym roku był najlepszym zawodnikiem na Olimpiadzie Szachowej w Tromsoe, na której uzyskał znakomity wynik 8,5/11 (+7-1=3) i jako jedyny Polak rozegrał wszystkie rundy. W ostatniej rundzie Polacy rywalizowali na pierwszej szachownicy z Chinami i mieli realne szanse na zdobycie historycznego medalu drużynowego. W przypadku absencji w ostatniej partii Jan zapewniony miałby medal za wynik indywidualny, jednak wykazał się poświęceniem dla drużyny i w po ciężkiej walce uległ Yu Yangi, który był najlepszym zawodnikiem Olimpiady i zdobył złoty medal drużynowy i indywidualny.
Jan typowany jest na trzeciego polskiego zawodnika (po Michale Krasenkowie i Radosławie Wojtaszku) do przekroczenia granicy 2700.

W 2016 roku Jan Krzysztof Duda zaproszony został przez klub Orland Magic do przeprowadzenia symultany na Amway Arenie, przed meczem NBA z Indianą Pacers.

Miejsce i data urodzenia: 25.06.1995, Gorzów Wielkopolski

Największy sukces: 1 miejsce London Chess Classic 2014

Najwyższy ranking: 2597 (01.04.2016)

Udział w Drużynowych Mistrzostwach Europy (1) 2013 – Polska II

Pierwszy arcymistrz z Gorzowa Wielkopolskiego, wychowanek Andrzeja Modzelana oraz Aleksandra Czerwońskiego z silnej szkółki szachowej Stilonu, którego barwy broni przez całą karierę.

Jedyny arcymistrz z rocznika 1995, przez juniorskie lata rywalizował z rok starszym Dariuszem Świerczem o miano najzdolniejszego zawodnika młodego pokolenia. Na arenie krajowej zdobył 6 medali, jednak ani jednego złotego i aż 5 srebrnych. Dużo lepiej wiodło się Dragunowi na arenie międzynarodowej, na której zdobył w 2009 roku dwa medale do lat 14: złoty medal mistrzostw Europy (Fermo, Włochy) i srebrny na mistrzostwach Świata (Antalya, Turcja). Rok później w greckim Porto Carras potwierdził sukces zdobywają złoty medal w Mistrzostwach Świata do lat 16.

Gorzowianin był także silnym punktem w Drużynowych Mistrzostwach Europy na których zdobył 3 złote medale (2010 Pardubice, 2012 Pardubice, 2013 Maribor – na których zdobył 100% rezultat 7 punktów).

Tytuł arcymistrzowski FIDE przyznało za normy wywalczone w rozgrywkach Ekstraligi 2011, oraz zwycięstwa w silnych openach we Wrocławiu 2012 i Cracovii 2012/13. Kamil uzyskując tytuł w wieku 18 lat stał się jednym z najmłodszych arcymistrzów w Polsce. Uzyskanie tytułu arcymistrza i obowiązki szkolne, w tym matura, lekko zahamowały rozwój szachowy Kamila, którego ranking ustabilizował się na granicy 2500 ELO. W 2014 roku nawiązał współpracę z Arcymistrzem Bartoszem  Soćko, która zaowocowała zwycięstwem w London Chess Classic w grudniu 2014 roku, oraz podzieleniu 1 miejsca w Bangkok Chess Chess Club Pattaya Open w kwietniu 2015 roku.

Do tej pory Kamil startował 6 razy w Indywidualnych Mistrzostwach Polski. Pierwsze starty w turniejach rozgrywanych systemem szwajcarskimi okazały się zbyt wymagające dla 15-16 zawodnika, który kończył zawody pod koniec stawki. Doświadczenie zebrane w latach 2010-12 zaowocowało w Chorzowie w 2013. Kamil zdobył 6 punktów (+5-2=2) i podzielił III-IV miejsce razem z Mateuszem Bartlem, przegrywając medal dopiero drugą punktacją pomocniczą. Po drodze odniósł efektowne zwycięstwa z faworytami mistrzostw Bartłomiejem Macieją i Kamilem Mitoniem.

Data i miejsce urodzenia: 13.03.1992 Koszalin

Największy sukces: Srebrny medal na Olimpiadzie 2016 (Baku)

Najwyższy ranking: 2401 (październik 2016)

Udział w Drużynowych Mistrzostwach Europy (1) : 2013, Warszawa, Polska II

Udział w Olimpiadach Szachowych (1): 2014, Tromso

Klaudia Kulon w porównaniu do rówieśniczek, stosunkowo późno – bo w wieku 7 lat zaczęła grać w szachy – jednak ten niezwykły talent szybko eksplodował. Dużą zasługą jest świetnie funkcjonujący sztab trenerski Piotra Mickiewicza oraz preżne działanie prezesa jej rodzimego klubu AKSz Hetmana Politechniki Koszalińskiej w tym okresie. Z Koszalina obok Klaudii wywodziło się wielu znakomitych juniorów, którzy odnosili sukcesy w Polsce i na świecie.

W kraju Klaudia dominowała- w kolekcji ma aż 8 medali Mistrzostw Polski Juniorek, a na świecie zawsze znajdowała się w ścisłej czołówce i była jedną z głównych faworytek do medali. Na swoim koncie ma aż 3 medale Mistrzostw świata (złoty do lat 12 w Heraklion 2004 oraz do lat w Batumi 2006; oraz srebro do lat 16 w Vun Tau), oraz srebro w Mistrzostwach Europy do lat 18 (Batumi 2010).

Klaudia przez całe środowisko upatrywana była jako pewna kandydatka do Kadry Narodowej i wydawało się, że kwestią krótkiego czasu będzie dołączenie do ścisłej czołówki Polski.  Podstawowe zawodniczki kadry (w różnych okresach: Soćko, Rajlich, Szczepkowska-Horowska, Zawadzka i inne) przez długi czas znajdowały się jednak poza zasięgiem utalentowanej zawodniczki. Od czasu pierwszego startu w 2007 aż do 2013 wyniki w Mistrzostwach Polski nie odzwierciedlały potencjału – Klaudia zajmowała miejsca między V a VIII.

Przełom w karierze Klaudii nastąpił w 2014 roku za który Klaudia otrzymała stauetkę zawodniczki roku. Rok zaczął się bardzo udanie od zwycięstwa w Akademickich Mistrzostwach Polski w Katowicach, następnie zdobyła złoty medal w Mistrzostwach Polski  w Szachach Szybkich w Trzciance potwierdzając tym samym swoje specjalne predyspozycje w szachach granych przyspieszonym tempem gry. Trenerzy charakteryzując Klaudię zawsze podkreślają jej nieprzeciętny talent, wspaniałe cechy wolicjonalne i serce do gry. Dzięki sukcesom doszedł kolejny element – pewność siebie, która przełożyła się na wyniki w szachach klasycznych – w Warszawie zdobyła jak dotąd jedyny medal Mistrzostw Polski – brązowy zdobywając 6,5 punktu z 9 partii (+6-2=1).

W sierpniu 2014 zadebiutowała na Olimpiadzie Szachowej w Tromsoe w Norwegii, gdzie jak na debiutantkę w imprezie tej rangi wystąpiła przyzwoicie zdobywając 3,5/6 (+3-2=1). Tuż po Olimpiadzie udała się do Katowic na Akademickie Mistrzostwa Świata i w rewelacyjnym stylu zdobyła złoty medal z wynikiem 8,5/9 (+8-0=1) – srebrna medalistka straciła aż 2,5 punktu do Polki. Ostatnim akcentem było zwycięstwo w silnie obsadzonym IV Memoriale  Krystyny Hołuj-Radzikowskiej.

Po znakomitym 2014 roku, kolejny był dużo słabszy wykonaniu Klaudii, jednak w 2016 Klaudia odbudowała się i zakwalifikowała się do kadry olimpijskiej. We wrześniu, po raz pierwsze grała w pierwszym składzie – na czwartej szachownicy i wypadła znakomicie. Jako jedyna zagrała wszystkie partie i zdobyła aż 9 punktów (+8=2-1), przy czym wygrała pierwszych 6 partii! Punkty zdobyte przez Klaudię miał znaczący wkład w zdobycie srebrnego medalu na Olimpiadzie Szachowej w Baku – największego sukcesu w historii szachów kobiecych oraz największego sukcesów polskich szachów powojennych. Za wybitne osiągnięcie została w 2016 roku odznaczona Złotym Krzyżem Zasługi przez Prezydenta RP Andrzeja Dudę.
Dzięki zyskom na olimpiadzie po raz pierwszy w październiku przekroczyła barierę 2400 punktów ELO.

Data i miejsce urodzenia: 22.08.1988, Piotrków Trybunalski

Największy sukces: Brązowy medal w Akademickich Mistrzostwach Świata 2012 (Guimaraes)

Najwyższy ranking: 2561 (1.06. 2013)

Starty w Drużynowych Mistrzostwach Europy: (1) 2013

Pierwszy sukces odniósł w wieku 10 lat, zdobywając tytuł mistrza Polski juniorów do lat 10 (Krynica Morska, 1998). Kolejne zwycięstwa na mistrzostwach Polski juniorów przyszły w Łebie w 2004 (do lat 16) i 2006 roku (do lat 18). W 2006 r. zdobył również srebrny, a w 2007 – brązowy medal na mistrzostwach kraju do lat 20. Kilkukrotnie reprezentował Polskę na mistrzostwach świata i Europy juniorów, w 2006 r. w Batumi podzielił VI miejsce w grupie do lat 18. Rok 2006 przyniósł jeszcze jeden sukces – III miejsce w turnieju WSB Masters we Wrocławiu, co zapewniło mu pierwszą normę na tytuł mistrza międzynarodowego. Dwie następne zdobył w 2007 r. – w Cieplicach (dz. II miejsce) i na ekstralidze w Ustroniu. Na ekstralidze w 2008 r. reprezentował klub PTSz Płock, tam też wypełnił pierwszą normę na tytuł arcymistrza; w pierwszej rundzie osiągnął swój największy sukces w pojedynczej partii, zwyciężając nad Davidem Navarą. Drugą normę na tytuł arcymistrza zdobył w międzynarodowym turnieju w Cappelle-la- Grande, a trzecią – podczas czeskiej ekstraligi 2012/13, kiedy to wraz z drużyną TJ Tatran Litovel po raz drugi (po sezonie 2010/11) zdobył brązowy medal drużynowych mistrzostw Czech.
W 2012 roku zdobył brązowy medal w Akademickich Mistrzostwach Świata w Portugalskim Guimaraes, dzięki czemu Polska w kwalifikacji drużynowej zdobyła srebrny medal.
W 2015 we Francuskim Lyonie zdobył mistrzostwo Europy osób niewidomych i słabo widzących, a także złoty medal w Pierwszych Drużynowych Mistrzostwach Europy (wraz z Adamem Czajkowskim, Ryszardem Suderem, Tadeuszem Żółtkiem oraz Markiem Maćkowiakiem), które odbyły się w 2016 roku w Warszawie.

Data i miejsce urodzenia: 23.01.1986, Pszczyna

Największy sukces: Brązowy medal MŚJ do lat 16 w 2001 (Oropesa del Mar)

Najwyższy ranking: 2363 (1.06.2016)

Udział w Olimpiadach: 2 (2012; 2016 – w barwach Czech)

Udział w Drużynowych Mistrzostwach Europy: 1 – 2013

Joanna od początku kariery uznawana była za wielki talent. Pierwszy sukces w mistrzostwach Polski juniorek odniosła w 1995 rok w Nadolu, zajmując II miejsce w kategorii do lat 10. Za tym sukcesem poszły kolejne: trzykrotnie zdobyła złoty medal mistrzostw Polski juniorek (Żagań 1996 – w kategorii do lat 10, Zamość 1999 – do lat 14, Zakopane 2001 – do lat 16), kolejne cztery razy srebrny (Biała 2000 – do lat 14, Krynica-Zdrój 2003 – do lat 18, Łeba 2004 – do lat 18, Środa Wielkopolska 2006 – do lat 20) i raz brązowy (Trzebinia 2002 – do lat 20). W latach 1995–2003 była etatową reprezentantką Polski na mistrzostwach świata i Europy juniorek. W 2001 r. w Oropesa del Mar zdobywała brązowy medal mistrzostw świata juniorek do 16 lat, co nadal można uznać za jej największy sukces w dotychczasowej karierze. Dwukrotnie zdobywała medale na mistrzostwach Europy: srebrny w Tallinnie w 1997 r. (do lat 12) i brązowy w Rymawskiej Sobocie w 1996 (do lat 10).

Wielokrotnie startowała w finałach mistrzostw Polski seniorek. Pięciokrotnie zdobyła medale mistrzostw Polski w szachach błyskawicznych: dwa złote w 2008 i 2009, dwa srebrne w 2010 i 2013, a w 2012 – brązowy. W 2015 r. w Trzciance zdobyła srebrny medal mistrzostw Polski w szachach szybkich. W 2006 r. zwyciężyła w otwartym turnieju w Pszczynie. Normy na tytuł arcymistrzyni wypełniła w Sztokholmie (2008), we Frýdku-Místku (2012) oraz na mistrzostwach Europy w Legnicy (2013). Reprezentowała Polskę w turniejach drużynowych, m.in.: na olimpiadzie szachowej (2012) oraz na drużynowych mistrzostwach Europy (2013).

Joanna nie mieszcząc się w podstawowym składzie reprezentacji Polski postanowiła zmienić federację na Czeską i od 2016 roku reprezentuje naszego południowego sąsiada, a zadebiutowała na Olimpiadzie w Baku (5,5/10).

Miejsce i data urodzenia: 15.01.1963 Ryga
Data i miejsce śmierci: 14.07.2006 Baltimore USA

Największy sukces: Złoty medal za wynik indywidualne DME 1989

Najwyższy ranking: 2595 (01.07.1998)

Mistrzostwo Polski (2): 1989, 1995

Udział w Olimpiadzie (2): 1990, 1992

Udział w Drużynowych Mistrzostwach Europy (2), Złoty medal na II szachowncy1989, 1992

Udział w Mistrzostwach Świata (1) 2004 (w barwach USA)

Aleksander Wojtkiewicz pochodzi z polskiej rodziny mieszkającej na Łotwie (w tym okresie w ZSRR). był czołowym zawodnikiem tego kraju, a wśród nauczycieli miał samego Michała Tala – ósmego Mistrza Świata.

Tuż przed rozpadem Związku Sowieckiego opuścił ten kraj i przeprowadził się w 1988 roku do Polski i przyjął obywatelstwo. Z miejsca stał się liderem polskiej listy rankingowej,a w 1989 w swoim pierwszym starcie w krajowym czempionacie zdobył tytuł mistrza Polski w szesnastoosobowej kołówce w Słupsku nie przegrał żadnej partii, wygrał 4 (w tym z wicemistrzem Robertem Kuczyńskim). W tym samym roku zadebiutował na Drużynowych Mistrzostwach Europy w Hajfie, gdzie wystąpił na II szachownicy. Choć Polska zajęła odlegle 17 miejsce to Wojtkiewicz zdobył złoty medal za wynik indywidualny – 7 punktów z 9 partii (+5=4-0).

Rok później FIDE przyznała mu tytuł arcymistrza.

Karierę reprezentacyjną zakończył bardzo wcześnie, bo już w 1992 roku – po Drużynowych Mistrzostwach Europy w Debreczynie, na których Polacy wystąpili słabo (23 miejsce), a grający na I szachownicy Wojtkiewicz nie wygrał żadnej partii (3,5/8 przy 7 remisach)

W 1996 po raz ostatni wystąpił w Mistrzostwach Polski (srebrny medal w Brzegu Dolnym), po czym opuścił Polskę i przeniósł się do Stanów Zjednoczonych. Za oceanem podjął studia i zmienił federację na amerykańską reprezentował ten kraj w dalszej karierze szachowej.

W 2004 roku zadebiutował w Mistrzostwach Świata (w barwach USA), w których pokonał w I rundzie Kiryła Georgijewa (Bułgaria) 1,5-0,2, a odpadł w II rundzie podogrywce z Wadim Zwjagincewem (Rosja) 1,5-2,5.

W ciągu kariery wystąpił w wielu turniejach szwajcarskich, wygrywając m.in. w Warszawie 1998, Manili 1991, Katowicach 1995, Metz 1997, Cannes 1998, czy szeregu turniejów w Stanach Zjednoczonych.

W połowie pierwszej dekady XX wieku zaczął chorować i zmarł na chorobę wrzodową w Baltimore (USA).

Miejsce i data urodzenia: 17.04.1966 Jelenia Góra

Największy sukces: Brązowy medal na olimpiadzie szachowej 1986

Najwyższy ranking: 2530 (01.01.1993)

Mistrzostwo Polski (1): 1987

Udział w Olimpiadzie (6): 1986-96, brązowy medal na V szachownicy

Udział w Drużynowych Mistrzostwach Europy (2) 1989, 1992 brązowy medal na II szachownicy

Udział w Mistrzostwach Świata (1) 2004 (w barwach USA)

Pochodzący z Jeleniej Góry Robert Kuczyński pierwsze sukcesy na arenie krajowe zaczął święcić w wieku 14 lat, kiedy wygrał mistrzostwa Polski do lat 17. W 1985 roku w wieku 19 lat zadebiutował w Mistrzostwach Polski, w których zajął XIII miejsce, już rok później zdobył pierwszy medal (brązowy w Bytomiu). Od tego czasu zawodnik corocznie występował w finale (łącznie 16 startów i 5 medali) oraz awansował do drużyny olimpijskiej. Największe sukcesy święcił w latach 1986-1989, w których co roku stawał na podium, w tym na najwyższym stopniu w 1987 roku we Wrocławiu. Mistrzostwa w 1987 były wyjątkowe: w turnieju kołowym wystąpiło 19 zawodników, a różnice między zawodnikami były minimalne: Mistrz Polski zdobył 11,5 punktu (+5=11-1) a różnica między pierwszym, a 11 zawodnikiem wyniosła zaledwie 2 punkty.

W debiucie w reprezentacji a Olimpiadzie Szachowej w Dubaju w 1986 roku Kuczyński był podporą reprezentacji, zdobywając brązowy medal na rezerwowej szachownicy – w 10 partiach zdobył 7,5 punktu (+6=3-1). W tym samym roku wygrał prestiżowy turniej w Oakham (Wielka Brytania), w którym zremisował i wyprzedził samego Viswanathana Ananda – przyszłego mistrza świata.

Robert Kuczyński uznawany był za specjalistę od obrony sycylijskiej, a zwłaszcza niezwykle popularnego wariantu Najdorfa.

Wyczynową karierę szachową przerwał na przełomie wieku, i skupił się na pracy zawodowej. Od początku XX wieku sporadycznie występuje na turniejach szachowym, głównie na ligach zagranicznych. W grudniu 2016 roku został Mistrzem Polski Administracji Publicznej w Szachach Szybkich (Warszawa 10.12.2016).

Data i miejsce urodzenia: 3.01.1971, Płock

Największy sukces: Srebrne Medale w Indywidualnych Mistrzostwach Polski w 1993 i 1995 roku

Najwyższy ranking: 2525 (1.07.1996)

Udział w Drużynowych Mistrzostwach Europy (2): 1997, 2001

W szachy nauczył się grać w wieku 10 lat, a jego pierwszym trenerem był Paweł Siniarski. Pierwsze sukcesy przyszły już w wieku juniorskim, gdy zdobył złoty medal mistrzostw Polski Juniorów (U19) w 1990 roku w Brzozowie. Następnie w latach 90. należał do ścisłej czołówki polskich szachów. W Indywidualnych Mistrzostwach Polski zadebiutował w 1993 roku w Częstochowie, gdzie podzielił miejsca I-IV, a po rozegranej w Warszawie dogrywce zakończył zawody na 2 miejscu, tym samym zdobywając swój pierwszy srebrny medal. Na kolejny medal musiał czekać 2 lata i już w 1995 roku w Warszawie zdobył swój drugi srebrny medal Indywidualnych Mistrzostw Polski ustępując jedynie miejsca Aleksandrowi Wojtkiewiczowi. W swojej karierze rozegrał 18 finałów Indywidualnych Mistrzostw Polski w latach 1993-2015. W swoim dorobku posiada również 3 medale mistrzostw Polski w szachach błyskawicznych, w tym jeden złoty (Głogów 1994) i dwa brązowe (Kalisz 1993, Bydgoszcz 2013) oraz 4 medale w szachach szybkich, w tym jeden srebrny (Łuków 1995) i trzy brązowe (Kalisz 1995, Częstochowa 1998, Żnin 2000). Na swoim koncie ma także 5 medali drużynowych mistrzostw kraju (brązowy w drużynie MKS „Rymer” Niedobczyce w 1997 roku, srebrny w drużynie PTSz Płock w 2000 roku i trzy srebrne zdobyte w barwach GKSz „Polfa” Grodzisk Mazowiecki w latach 2003-2005). Ponadto w swojej karierze zdobył 3 srebrne medale Drużynowego Superpucharu Polski (Warszawa 2001, Grodzisk Mazowiecki 2003, Warszawa 2004).

Arcymistrz Mirosław Grabarczyk dwukrotnie reprezentował Polskę na Drużynowych Mistrzostwach Europy. W 1997 roku w Puli grał na IV szachownicy z dorobkiem punktowym 4,5/9, a w 2001 roku w Leon grając na V szachownicy osiągnął wynik 1,5/3.

Mirosław Grabarczyk odniósł szereg sukcesów biorąc udział w wielu turniejach Open, do których należą m.in. Darmstadt (1993 i 1995), Polanica Zdrój (1995, 1996), Police (1996), Kraków (przełom 1996/1997), Warszawa (1997, 2009), Wrocław (2003, 2011, 2014), Kołobrzeg (2008). W 2009 roku podzielił III miejsce wspólnie z Carstenem Høi w turnieju Scandinavian Open w Kopenhadze oraz zwyciężył wspólnie z Wołodymyrem Małaniukiem i George-Gabrielem Grigore w Rivoltella sul Garda. W 2014 oraz w 2016 roku zwyciężył w rozegranych w Krakowie Międzynawowych Mistrzostwach Małopolski.

Najwyższy ranking w dotychczasowej karierze osiągnął 1 lipca 1996r., z wynikiem 2525 punktów. Dzielił wówczas 3 miejsce wśród polskich szachistów wspólnie z Marcinem Kamińskim i Aleksandrem Wojtkiewiczem. Rankingiem ustępował jedynie Michałowi Krasenkowowi i Tomaszowi Markowskiemu.

Brat Mirosława Grabarczyka, Bogdan, również jest znanym szachistą, posiada tytuł mistrza międzynarodowego. Jest jednym z najlepszych piłkarzy wśród szachistów, w młodości trenował piłkę nożną w klubie.

Miejsce i data urodzenia: 4.10.1977 Warszawa

Największy sukces: Mistrz Europy 2002, Batumi

Najwyższy ranking: 2653 (01.01.2004)

Mistrzostwo Polski (2): 2004, 2009

Udział w Olimpiadzie (7): 1998-2006, 2010-12 srebrny medal na V szachownicy 2012

Udział w Drużynowych Mistrzostwach Europy (4) 1999-2013, srebrny medal za wynik rankingowy

Udział w Mistrzostwach Świata (4) 1999 – II runda, 2000– IV runda, 2001 – II runda, 2004- I runda

Udział w Pucharze Świata (3) 2002 – I runda, 2005 – I runda, 2007 – III runda

Urodzony w Warszawie Bartłomiej Macieja od najmłodszych lat przejawiał duży talent szachowy – wielokrotnie zdobywał medale mistrzostw Polski Juniorów: 3 indywidualne (2 złota w 1994 i 1995) oraz aż 7 drużynowych w barwach Polonii Warszawa, z którą Bartłomiej związany jest przez całą karierę.

W okresie seniorskim razem z Polonią Warszawa święcił największe w historii sukcesy polskich szachów klubowych, z którą zdobył aż 5 srebrnych i jeden brązowy medal w latach 1997-2005. W tym okresie Polonia Warszawa,wspierana hojnie przz Polkomtel była hegemonem w kraju, a na arenie międzynarodowej klub reprezentowali tacy zawodnicy jak Lembit Oll, Eduardas Rozentalis, Wasilij Iwańczuk, Aleksiej Szyrow – od których Bartosz i inni Polacy z legendarnej drużyny (Monika Soćko, Bartłomiej Macieja, Jacek Gdański, czy Paweł Blehm) wiele się nauczyli.

W organizowanych w Warszawie mistrzostwach świata juniorów w 1991 roku świat po raz pierwszy usłyszał o Maciei, który zdobył brązowy medal do lat 14 (mistrzem świata został Marcin Kamiński). W 1992 roku po raz pierwszy wystąpił w Mistrzostwach Polski (Częstochowa), które były ciężką ale przydatną lekcją. Będąc najmłodszym zawodnikiem i mając najniższy ranking (2300) zdobył 4 punkty i zajął 14 miejsce w 15 osobowej stawce.
Od tego czasu młody zawodnik robił coraz szybsze postępy, a pilne treningi szachowe pod okiem uznanych warszawskich trenerów: Tomasza Lissowskiego, Adama Umiastowskiego), a w późniejszym okresie m.in. znanych na całym świecie Józefa Pietkiewicza, Michała Kisłowa, czy przede wszystkim Ratmira Chołmowa i Witalija Cieszkowskiego, łączył z nauką z jednym z najlepszych warszawskich liceów: im. Batorego.

W 1998 roku, w swoim trzecim starcie w Mistrzostwach Polski, sięgnął po pierwszy medal. W rozgrywanych na Zamku Książ mistrzostwach na dystansie 14 rund zdobył 8,5 punktu (+6=5-2) podzielił I-II miejsce wraz z Tomaszem Markowskim. W dogrywce uległ 1,5-2,5 i zdobył srebrny medal, dający przepustkę do drużyny Olimpijskiej.

Kolejny duży sukces to awans do Mistrzostwa Świata w 1999 roku w Las Vegas (po wygraniu Turnieju Strefowego ’98 w Krynicy Zdrój) i pokonanie w I rundzie Vadima Milowa. Ten okres był przełomowy w karierze Bartłomieja, który 1 stycznia przekroczył magiczną barierę 2500, a FIDE przyznało mu tytuł arcymistrza. W mistrzostwach Świata wystąpił czterokrotnie, a całe środowisko szachowe w Polsce śledziło jego poczynania w kolejnych, rozgrywanych w New Delhi, w których to 23-letni zawodnik dotarł aż do IV rundy, pokonując takich zawodników jak Jonathan Speelman, Michał Krasenkow oraz Aleksander Bielawski. Polaka zatrzymał dopiero reprezentant gospodarzy Viswanathan Anand – zwycięzca całego pucharu i przyszły mistrz świata.

Najbardziej poczytna gazeta sportowa w Polsce dostrzegła sukces Maciei, który trafił na okładkę Przeglądu Sportowego – jako pierwszy szachista w powojennej historii, i został nominowany do plebiscytu na najlepszego sportowca Polski (2002)

Od 1998 aż do 2012 roku prawie bez przerwy reprezentował Polskę na najważniejszych imprezach międzynarodowych i był podstawowym zawodnikiem. Niespodziewanie najlepszy występ Bartłomiej zanotował na pożegnanie z kadrą – na Olimpiadzie w Stambule (2012), na której pełnił funkcję zawodnika rezerwowego. Na V szachownicy zdobył 6,5 punktu z 9 partii (+5=3-1) i zdobył srebrny medal (na tej samej Olimpiadzie Radosław Wojtaszek zdobył srebro na I szachownicy).

W swojej karierze ma szereg cennych zwycięstw w turniejach OPEN (Preszów 2000,Bermudy 2001, 2005, Curacao 2001, 2003, Grodzisk Mazowiecki 2007, Lublin 2010, Wrocław 2010, 2011, Leon 2011, Santa Clara 2014, Dallas 2014, Warszawa – Najdorf 2014.

Bartłomiej Macieja jest jednym z najwybitniejszych zawodników w historii Polskich szachów, pierwszym zawodnikiem urodzonym w Polsce, który przekroczył barierę 2600. Jego najwyższy ranking 2653 w 2004 roku dawał 40 lokatę (w 2016 roku aby być 40 zawodnikiem na świecie należałoby mieć ranking w okolicach 2700).

W 2012 roku ożenił się z Meksykańską Mistrzynią Międzynarodową Alejandrą Guerrero Rodriguez. Wkrótce przeniósł się do Stanów Zjednoczonych, gdzie objął stanowisko trenera na Uniwersytecie w Bronsville (Teksas). Rodzice Bartłomieja są znanymi i cenionymi działaczami szachowymi, zarówno Maria jak i Jan Macieja odznaczeni zostali statuetkami Polskiego Związku Szachowego – Hetmanami za całokształt działalności na rzecz szachów.

Jako jeden z niewielu polskich arcymistrzów Bartłomiej prowadzi własną stronę Internetową www.macieja.com

Miejsce i data urodzenia: 11.07.1977 Warszawa

Największy sukces: Mistrz Polski 1997, 2001

Najwyższy ranking: 2652 (01.04.2015)

Mistrzostwo Polski (2): 1997, 2001

Udział w Olimpiadzie (6): 1996-2006

Udział w Drużynowych Mistrzostwach Europy (6) 1997-2015, 2015 srebrny medal za wynik rankingowy w 1999 na IV szachownicy oraz za wynik indywidualny 2015 na V szachownicy

Udział w Mistrzostwach Świata (1) 2004- I runda

Udział w Pucharze Świata (2) 2005 – II runda, 2015 – I runda

Robert Kempiński w latach 90 był okrzyknięty największym talentem szachowym w Polsce i upatrywany był na kandydata do ścisłej czołówki światowej. W latach 1993-95 trzykrotnie wygrywał Mistrzostwo Europy Juniorów (do lat 16 i 18), a także zdobył tytuł Mistrza Świata do lat 18 (1995 rok). W seniorskich mistrzostwach Polski zadebiutował w 1994 roku ( w wieku 17 lat), zajął XIII miejsce (+3=4-6) i od tego czasu grał nieprzerwanie do 2008 roku. W tym okresie szybko progresował, a zwycięstwa w Openach w Zilinie, Czeskich Budziejowicach zaowocowały przekroczeniem w lipcu 1996 roku progu 2500, przyznaniem przez FIDE tytułu arcymistrzowskiego, a także pierwszym powołaniem do reprezentacji Polski – na Olimpiadę Szachową do Elisty (1996). Debiut na Olimpiadzie nie był udany, na szachownicy rezerwowej zdobył 3,5 punktu z 10 partii (+2=3-5). Nie najlepszy wynik na szczęście nie przekreślił kariery reprezentacyjnej obiecującego zawodnika, w której zagrał łącznie 12 razy. Najlepszy występ olimpijski odnotował w 2000 w Stambule – 7,5/10 (+6=3-1), na której zajął VI miejsce indywidualnie. Dużo lepsze wyniki uzyskiwał na Drużynowych Mistrzostwach Europy, na których zdobył dwa srebrne medale: 1999 na IV szachownicy – 5/7 (+4=2-1) oraz dość niespodziewanie w 2015, po dziewięcioletniej przerwie reprezentacyjnej w Reyjkajviku na których grał bardzo pewnie i zdobył na trudnym dystansie 3,5/5 (+2=3-0).

W 1997 roku w Sopocie po raz pierwszy został mistrzem Polski – w 15 osobowej kołówce 3 zawodników podzieliło I miejsce (9,5/15) – obok Roberta, także Jacek Gdański oraz faworyzowany Michał Krasenkow (mający równo 100 punktów rankingowych od Kempińskiego więcej). O mistrzostwie zadecydowała pasjonująca dogrywka – turniej dwukołowy, grany (miesiąc później!) tempem szachów klasycznych. W dogrywce Kempiński wygrał obie partie z Jackiem Gdańskim, a remis w meczu z Michałem Krasenkowem dał upragnione złoto. W kolejnych latach Kempiński cały czas utrzymywał się w czołówce krajowej, zdobywając kilka medali Mistrzostw Polski: brązowe (1998 – Książ, 2004 -Warszawa, 2005-Poznań) srebrny (1999- Polanica Zdrój). Swój drugi złoty medal wywalczył w 2001 roku, w Mistrzostwach organizowanych przez Polonię Warszawa w Galerii Porczyński, gdzie w turnieju zasadniczym podzielił I miejsce wraz z Michałem Krasenkowem – obaj zawodnicy zdobyli po 8,5/13 (+5=7-1) i uzyskali identyczne wartościowania. Dogrywka zakończyła się wynikiem 1-1 (tempo gry 25’+10”), która faworyzowała Roberta, który z uwagi na ostatnie możliwe wartościowanie dodatkowe – wyższy średni ranking przeciwników został mistrzem Polski.

Początek XX wieku zaczął bardzo dobrze dla arcymistrza, który oprócz tytułu wygrał kilka prestiżowych turniejów (Polanica 2001), Bad Zwesten (2004), Deizisau (2005).

Kempiński święcił także sukcesy w drużynie klubowej – w 2001 Polonia Warszawa, mająca wielkie wsparcie od Polkomtelu, zaprosiła wychowanka Gedanii Gdańsk do siebie. W latach 2002-2012 Robert będący podporą drużyny zdobył 10 medali, w tym aż 8 złotych, a także był częścią drużyny która zdobyła 2 srebrne (2003,2005) oraz 1 brązowy medal (2002) na Klubowym Pucharze Europy.

Od połowy pierwszej dekady jego ranking się ustabilizował na poziomie 2600, a gorsze wyniki na Mistrzostwach Polski i dojście młodego pokolenia do kadry, zamknęło jego drogę do reprezentacji na kilka lat. Renesans formy przyszedł w 2014 roku, kiedy to na przestrzeni roku zarobił ponad 60 punktów na ELO osiągając na kwiecień 2015 rekordowy ranking 2652 i awans do pierwszej setki rankingowej na świecie. W 2015 zajął XV miejsce na Mistrzostwach Europy w Jerozolimie, awansował do Pucharu Świata i powrócił do Kadry na Drużynowe Mistrzostwa Europy.

W ostatnich latach zaangażował się w pracę szkoleniową, z którą odnosi szereg sukcesów. Jego podopieczni: Anna Gasik zdobyła złoty medal Mistrzostw Europy do lat 18 (Herceg Novi 2006), a Igor Janik srebrny medal Mistrzostw Europy do lat 16 (Praga 2016)

Miejsce i data urodzenia: 30.07.1975 Głogów

Największy sukces: Brązowy medal Indywidualne Mistrzostwa Europy 2000

Najwyższy ranking: 2632 (01.09.2009)

Mistrzostwo Polski (5): 1993, 1998,1999,2003,2007

Udział w Olimpiadzie (5): 1994-2002

Udział w Drużynowych Mistrzostwach Europy (4 1999-2005, 2015 zloty medal indywidualnie na V szachownicy

Urodzony w Głogowie, mieście bez większych tradycji szachowych, Tomasz Markowski bardzo szybko dołączył do krajowej czołówki. W wieku 15 lat wygrał w Brzozowie mistrzostwa Polski do lat 15. W ciągu kolejnych 3 lat systematycznie się rozwijał i w 1993 roku uzyskał tytuł mistrza międzynarodowego i awansował do Mistrzostw Polski Seniorów. W swoim debiucie, w rozgrywanych w kwietniu w Częstochowie, Mistrzostwach zdobył sensacyjny złoty medal. W 14 osobowej kołówce podzielił 1-4 miejsce, wraz z Przemysławem Skalikiem, Robertem Kuczyńskim i Mirosławem Grabarczykiem – wszyscy po 8/13. O Mistrzostwie zadecydowała rozgrywana w maju w Warszawie dogrywka, w której Tomasz nie miał sobie równych. Zakończył turniej bez porażki, (4,5/6) i zasłużenie zdobył złoty medal.

Imponujący wynik na Mistrzostwach Polski w 1993 roku oraz zbliżenie się do rankingu 2500 zaowocowało powołaniem na Olimpiadę Szachową do Moskwy (1994). W debiucie olimpijskim zagrał 7 partii i zdobył przyzwoite 4 punkty (+2=4-1), po drodze remisując z zawodnikiem czołówki światowej Zoltanem Ribli z Węgier. Najlepszy występ na Olimpiadzie zanotował w 2002 roku w Bled, na której Polacy bardzo dobrze się spisywali i byli blisko miejsca w ścisłej czołówce. Choć Markowski przypisany był jako pierwszy rezerwowy, to zagrał 10 partii i był najlepszym zawodnikiem zespołu zdobywając aż 8,5/10 i pechowo zajmując IV miejsce na szachownicy – w tym okresie o medalach indywidualnych na olimpiadzie decydował wynik procentowy, a nie rankingowy i medale zdobyli zawodnicy z egzotycznych krajów, którzy wygrywali z dużo słabszymi zawodnikami.

W 2000 roku Europejska Unia Szachowa zdecydowała wprowadzić nową imprezę do kalendarza startów – Indywidualne Mistrzostwa Europy, które odbyły się we francuskim Saint Vincent. Turniej rozegrano systemem szwajcarskim na dystansie 11 rund. Aż 4 zawodników zdobyło po 8 punktów,a o mistrzostwie zadecydowała wartościowość Buchholtza, którą najlepszą miał Paweł Tregubow z Rosji, który prowadził przez cały turniej. Srebrny medal przypadł Aleksandrowowi z Białorusi a brąz Tomaszowi Markowskiemu, dla którego jest to największy sukces w karierze. Sukces zawdzięcza wygranej w 9 rundzie czarnymi z Tregubowem, po wielogodzinnym maratonie i partii trwającej aż 114 ruchów. Dzięki temu sukcesowi Tomasz zbliżył się do rankingu 2600 i zajmował 105 miejsce na liście światowej. Do pierwszej setki rankingowej udało się dostać tylko na dwie listy lipiec i październik 2009 roku, kiedy z rankingiem 2632 zajmował 87 i 88 miejsce.

Kolejny sukces w kadrze Polski odnotował w 2005 roku na Drużynowych Mistrzostwach Europy w Goeteborgu, gdzie na V szachownicy zdobył zloty medal (6,5/8 +5=3-0). Dzięki fantastycznemu wynikowi Markowskiego Polska zajęła bardzo wysokie, szóste miejsce, będący najlepszym wynikiem do tej pory w historii.

W 2002 roku razem z innymi czołowym arcymistrzem Robertem Kempińskim dołączył do „dream teamu: Polonii Plus GSM Warszawa, z którą zdobył 4 złote medale Drużynowych Mistrzostw Polski i 2 srebrne Medale Klubowego Pucharu Europy.

Tomasz Markowski słynie z bardzo dobrej gry pozycyjnej i rozgrywania końcówek. Przez wiele lat grywał debiut Retiego 1.g3, w którym jest jednym z najlepszych specjalistów na świecie. Uważa się, że ze względu na wąski repertuar debiutowy nie osiągnął na tyle na ile pozwalał jego ogromny talent.W sumie Markowski aż 5-krotnie zdobywał złoty medal Mistrzostw Polski – dający trzecie miejsce w kraju pod względem złotych medali i stałe miejsce w historii Polskich szachów.

Miejsce i data urodzenia: 30.11.1970 Szczecinek

Największy sukces: Srebrny Medal Mistrzostwa Świata do lat 20 (1989)

Najwyższy ranking: 2557 (01.07.2000)

Mistrzostwo Polski (1): 1992

Udział w Olimpiadzie (3): 1990-1994

Udział w Drużynowych Mistrzostwach Europy (3) 1989, 1992, 2013 – Polska „Goldies”

Jacek Gdański od najmłodszych lat przejawiał duże umiejętności szachowe, pierwszy medal Mistrzostw Polski Juniorów zdobył w 1986 roku – do lat 19 (w wieku zaledwie 16 lat) W tym roku zdobył brązowy medal Mistrzostw Europy Juniorów do lat 20 i po raz pierwszy znalazł się na liście rankingowej ELO z rankingiem 2290.

Największy sukces w karierze zanotował w 1989 w Tunji (Kolumbia), gdzie na dystansie 13 rund zdobył 9,5 punktu (+9-1-3) i został wicemistrzem świata do lat 20. Po 11 rundach Polak był zdecydowanym liderem, ale dwie porażki w dwóch ostatnich rundach sprawiły, że Bułgar Wasyl Spasow wyprzedził Polaka. Znakomity występ zaowocował debiutem w reprezentacji Polski na Drużynowych Mistrzostwach Europy w Izraelskiej Hajfie. W tym okresie Mistrzostwach rozgrywane były aż na 6 szachownicach. Najmłodszy zawodnik tylko teoretycznie był rezerwowym, gdyż zagrał aż 8 partii – zdobył 5,5/8 (+3=5-0). Obiecujący debiut (bez porażki) sprawił, że Gdański był podstawowym zawodnikiem w kolejnych drużynowych rozgrywkach. Na Olimpiadach w latach 1990 (Nowy Sad) Manila (1992) oraz 1994 (Moskwa) za każdym razem kończył turniej na „plusie”. W Jugosławii zdobył 7/10 (+5=4-1) i zajął 10 miejsce na szachownicy.

W 1990 roku zadebiutował w Mistrzostwach Polski w Warszawie i od tego czasu wystąpił 14 razy w Mistrzostwach zdobywając 3 medale. Najcenniejszy krążek zdobył w 1992 roku w Częstochowie, gdzie zdeklasował rywali i zdobył 10,5/14 (+8=5-1), wyprzedzając faworyzowanego Aleksandra Wojtkiewicza (który jako jedyny pokonał Gdańskiego).

Sukcesy szachowe nie sprawiły, że Jacek Gdański został zawodowym szachistą – podjęte studia na Uniwersytecie Warszawski i Krajowej Szkole Administracji Publicznej dały przepustkę do bogatej w sukcesy kariery zawodowej. Od 2004 roku zasiadał w Radzie NFZ, od 2007 roku był Dyrektorem w Ruchu, w 2009 roku był Dyrektorem Generalnym Ministerstw Finansów później pełnił funkcję Dyrektora współpracy międzynarodowej z ZUS.

Mimo obowiązków służbowych od czasu do czasu występuje w rozgrywkach szachowych, zwłaszcza w ligach, głównie polskiej, szwedzkiej oraz czeskiej. W lidze polskiej przez lata występował w Polonii Warszawa, z którą święcił sukcesy na arenie krajowej (6 złotych medali) i międzynarodowej (3 srebrne medale). Od 2006 roku występuje w Hetmanie Katowice, którego jest kapitanem. W 2010, po pięcioletniej przerwie w mistrzostwach, zdecydował się wystąpić w Mistrzostwach Polski – pierwszych od lat rozgrywanych systemem szwajcarskim. Jako jedyny z zawodników grę w mistrzostwach łączył z czynną pracą zawodową, co nie przeszkodziło mu to do sprawienia sensacji i zdobycia brązowego medalu.

Brat Jacka Gdańskiego – Przemysław, za czasów juniorskich był aktywnym szachistą (Mistrz FIDE ranking 2310). W 1992 zaprzestał karierę szachową i odniósł szereg sukcesów w bankowości. W latach 2003-04 pełnił funkcję Prezesa Polskiego Związku Szachowego.

Miejsce i data urodzenia: 14.04.1988 Olkusz

Największy sukces: Mistrz Europy do lat 18 (2005)

Najwyższy ranking: 2575 (01.07.2007)

Udział w Olimpiadzie (1): 2006

Paweł Czarnota pochodzi z Olkusza, a swoje pierwsze kroki stawiał pod okiem ojca Waldemara, który prowadził życie szachowe w regionie w Czarnym Koniu Olkusz (dawniej Czarny Koń Bukowno), klubie który wykształcił wielu dobrych szachistów. Od najmłodszych lat należał do ścisłej czołówki juniorskiej i zdobył 6 medali, w tym 2 złota (w 2000 roku do lat 12 oraz 2002 do lat 14). W 2001 roku na każdym turnieju odnosił sukcesy – m.in. wygrał Open B w Polanicy Zdroju i wykonał olbrzymi skok rankingowy o blisko 300 oczek (z 2068 w ciągu 9 miesięcy na 2307).

Systematyczny rozwój zaowocował znakomitymi rezultatami w 2005 roku: na początku roku zdobył pierwszą normę arcymistrzowską w Cappelle la Grande (VII miejsce), następnie podbudowany tym wynikiem zadebiutował w Mistrzostwach Polski, które odbyły się w Poznaniu. W 14-osobowej kołówce zajął X miejsce (5,5/13 +2=7-4). W tym samym roku zdobył zloty medal mistrzostw Europy do  lat 18 rozgrywanych w Herceg Novi (Czarnogóra). W pokonanym polu pozostawił zawodników obecnie znajdujących się w czołówce światowej: Nikitę Witiugowa (Rosja), Wiktora Lazniczkę (Czechy), czy Jana Niepomniaszczego (Rosja).

W kolejnym roku poprawił swój wynik i w rozgrywanych w Krakowie Mistrzostwach zajął bardzo dobre VI miejsce (6,5/12 +2=9-1). W tym samym roku zadebiutował na Olimpiadzie Szachowej, która odbyła się w Turynie. Będąc drugim rezerwowym zagrał 8 partii (więcej niż podstawowy Robert Kempiński) i zdobył 4,5 punktu (+4=1-3).

W 2007 roku osiągnął najwyższy ranking w karierze (2575), jednak z uwagi na podjęte wymagające studia na Uniwersytecie Śląskim ograniczył swoje starty szachowe. Od 2006 nie uczestniczy w Mistrzostwach Polski, a jego ranking oscyluje wokół 2550. W ostatnich latach Czarnota głównie grywał w barwach Rotmistrza Grudziądz w Polskiej Ekstralidze. W 2016 roku podzielił pierwsze miejsce w Pucharze Wojewody Dolnośląskiego w Legnicy

Razem z siostrą (Dorotą Kiką – Mistrzynią Międzynarodową i wielokrotną medalistką mistrzostw Polski Juniorek) oraz Ojcem Waldemarem prowadzi w Olkuszu Szachową Akademię pod patronatem byłego Mistrza Świata Anatolija Karpowa. Uroczyste otwarcie Akademii nastąpiło w 2008 roku, a sam Karpow obecny był na ceremonii.

Miejsce i data urodzenia: 17.08.1988 Kielce

Największy sukces: brązowy medal Letniej Uniwersjady 2013

Najwyższy ranking: 2594 (01.06.2015)

Urodzony w Kielcach Wojciech Moranda jest jedynym zawodnikiem z Województwa Świętokrzyskiego w historii, który uzyskał tytuł arcymistrza. Jego talent eksplodował w 2002 roku, kiedy zdobył brązowy medal mistrzostw Polski Juniorów i od tego czasu praktycznie co roku zdobywał medal (w tym 2 złote, w Krynicy 2003 roku do 16 lat oraz w Środzie Wielkopolskiej w 2007 roku do lat 20). Kilkukrotnie reprezentował Polskę na Mistrzostwach Europy i Świata, a najlepszy wynik zanotował w 2005 roku w Belfort – VII Miejsce.
W 2005 roku zadebiutował w Mistrzostwach Polski (XI miejsce, 5/13). W krajowym czempionacie wystąpił w sumie 3 razy, a najlepszy występ zanotował w 2012 roku w Warszawie – V miejsce.

W 2007 roku na Openie Cappelle La Grande zdobył pierwszą normę arcymistrzowską, kolejne zdobywał w 2009 na turnieju młodych talentów w holenderskim Enschede (w którym wyprzedził wschodzącą gwiazdę światowych szachów Anisha Giri) oraz na Ekstralidze Polskiej. Podobnie jak wielu arcymistrzów urodzonych w drugiej połowie lat osiemdziesiątych XX wieku, nie zdecydował się na szachowe zawodostwo – Wojciech ukończył studia prawnicze i swoją przyszłość związał z pracą zawodową.
2013 rok był ostatnim w którym znacząco udzielał się w życiu szachowym, a był o dla niego bardzo wyjątkowy rok. Na Letniej Uniwersjadzie zdobył brązowy medal (w drużynie z Krzysztofem Bulskim, Klaudią Kulon, Martą Przeździecką, Marcinem Tazbirem i Jackiem Tomczakiem). W listopadzie zadebiutował w roli drugiego trenera – analityka żeńskiej reprezentacji na Drużynowych Mistrzostwach Europy, które odbyły się w Warszawie. Na największej i najbardziej prestiżowej imprezie powojennej, miał duży wkład w wywalczenie przez Polski brązowego medalu.

Miejsce i data urodzenia: 16.09.1985 Częstochowa

Największy sukces: Srebrny Medal DME 2011 (Porto Carras)

Najwyższy ranking: 2324 (01.06.2016)

Udział w Drużynowych Mistrzostwach Europy (2): 2011 (Srebrny Medal), 2013 (Polska III)

Pierwsze sukcesy na arenie krajowej Katarzyna Toma odniosła w 2000 roku w Wiśle, zdobywając złoty medal w Mistrzostwach Polski do lat 16 i wchodząc na listę ELO z rankingiem 2075. W następnym roku zadebiutowała w Mistrzostwach Polski do lat 20, gdzie zdobyła niespodziewanie brązowy medal (Brzeg Dolny). Wcześniej, w lutym po raz pierwszy zagrała także w Mistrzostwach Polski Kobiet. W turnieju rozgrywanym w Brzegu Dolnym 16-letnia Katarzyna wypadła dobrze zajmując VI miejsce, dzięki zdobyciu 4,5 z 10 (+2=5-3), jako jedyna wygrała z Mistrzynią – Joanną Dworakowską. Kolejne starty w Mistrzostwach zanotowała siedem lat później, od 2008 do 2011 roku, w których zajmowała VI-VII miejsca.

Szczęśliwym miastem dla Katarzyny jest z pewnością Frydek Mistek w Czechach w którym wypełniła dwie normy arcymistrzowskie: w 2004 oraz 2007 roku. Ostatnią normę wypełniła na XXI Festiwalu Cracovia 2011, a tytuł został nadany w lutym 2012 roku.

W 2011, pod nieobecność Iwety Rajlich która z powodów macierzyńskich nie mogła jechać na Mistrzostwa, została powołana do reprezentacji na Drużynowe Mistrzostwa Europy do greckiego Porto Carras. Katarzyna będąc zawodniczką rezerwową zdobyła 2 punkty z 4 partii (+2-2) i przyczyniła się do wielkiego sukcesu Polek – srebrnego medalu.

W kolejnej edycji DME, które odbyły się w Warszawie, Katarzyna wystąpiła w drużynie Polski III (razem z Joanną Worek, Beatą Kądziołką, Joanną Dworakowską, Martą Bartel) i była najsilniejszym punktem drużyny – zdobyła 6,5/9 (+5=3-1) i dające VI miejsce na szachownicy. Trzecia drużyna Polek zajęła bardzo dobre 9 miejsce i wyprzedziła kilka wyżej rozstawionych drużyn, w tym Bułgarię z Mistrzynią Świata Antoanetą Stefanową (które Polki pokonały w ostatniej rundzie 3,5-0,5).

Katarzyna Toma skończyła studia weterynaryjne w Lublinie, prowadziła przez pewien okres własną lecznicę. Na początku 2014 roku podjęła pracę w charakterze trenera Kadry Narodowej Kobiet Republiki Południowej Afryki i była Kapitanem drużyny na Olimpiadzie w Tromsoe, a także szkoli młodzież i pełni rolę trenera na Mistrzostwach krajowych oraz Świata.