Tadeusz Wróbel (1926-2012)

Urodził się w Borysławiu ,centrum przemysłu naftowego, położonego na południe od Lwowa.  Z szachami zapoznał go ojciec. Już jako 13 latek należał do kółka szachowego w szkole średniej, do której uczęszczał. Po ewakuacji do Polski w 1945 roku znalazł się wśród organizatorów życia szachowego na Politechnice Śląskiej w Gliwicach.

Był współzałożycielem Sekcji Szachowej AZS Gliwice, z nią tez zdobył tytuł drużynowego mistrza Śląska (1947,48), a następnie w 1949roku w Szczecinie wraz z W. Sobotkowskim , A. Dzieciołowskim i J. Sowińskim zdobyli tytuł drużynowego mistrza Polski.

Do wielkich jego osiągnięć należy też odkrycie wielkiego talentu szachowego Krystyny Hołuj-Radzikowskiej, jednej z najwybitniejszych polskich szachistek.

Po przeniesieniu do Warszawy został zawodnikiem drużyny Domu Wojska Polskiego , z którą zdobył w finałach Drużynowych Mistrzostw Polski II miejsce -w 1954 roku i I miejsce – w 1956 roku. Był organizatorem życia szachowego w Wojskowej Akademii Technicznej i dwukrotnym mistrzem tej uczelni. Prowadził też przez wiele lat dział szachowy w czasopiśmie „Głos Akademicki’.
Opublikował artykuły o historii „AZSu” Gliwice w „Panoramie Szachowej”.

Był autorem czterech książek szachowych wydanych w Wydawnictwie Penelopa. Był autorem opublikowanych w Wydawnictwie „Penelopa” trzech książek o Borysławiu, pozostałe cztery wydał w innych wydawnictwach lub samodzielnie. Opublikował czternaście podręczników akademickich i pięć książek naukowo-technicznych.

W 2011 roku został wyróżniony Złotą Honorową Odznaką Polskiego Związku Szachowego.